Tomberlin - I don't know who needs to hear this ... (Waardering Muziekwereld) 9
Sarah Beth Tomberlin maakte diepe
indruk met haar fraaie debuutalbum, maar haar intieme, persoonlijke en
avontuurlijke tweede album is nog veel beter, wat één van de muzikale
hoogtepunten van 2022 oplevert. i don’t know who needs to hear this..., het
nieuwe album van Tomberlin maakt direct bij eerste beluistering indruk, maar het
is een album dat je veel vaker moet horen voor je het op de juiste waarde kunt
schatten. Sarah Beth Tomberlin maakt op haar nieuwe album indruk met haar
prachtige stem en wederom persoonlijke teksten, maar de veelzijdige songs zijn
ook nog eens fantasierijk ingekleurd. Er kwamen dit keer heel wat muzikanten
naar de studio, maar de meeste tracks op het album klinken ingetogen. Naast
ingetogen is de instrumentatie op i don’t know who needs to hear this... echter
ook zeer smaakvol en avontuurlijk. Ik blijf nieuwe dingen horen op dit album,
dat ondertussen groeit tot grote hoogten. In de zomer van 2018 debuteerde de
Amerikaanse muzikante Sarah Beth Tomberlin als Tomberlin met het werkelijk
prachtige maar helaas slechts in kleine kring opgemerkte At Weddings. Op haar
debuutalbum verwerkte de jonge Amerikaanse muzikante haar jeugd in een streng
religieus gezin op het Amerikaanse platteland, midden in de Bible Belt, wat
diepe sporen naliet. At Weddings leek op het eerste gehoor het zoveelste intieme
folkalbum van een jonge vrouwelijke singer-songwriter, maar het bleek al snel
een album van jaarlijstjesniveau, enerzijds door de mooie stem en emotievolle
voordracht van Sarah Beth Tomberlin en anderzijds door de productie van de
Canadese muzikant en producer Owen Pallett, die het intieme geluid van Tomberlin
op bijzondere wijze verrijkte met onder andere strijkers en keyboards. De wat
desolate sfeer en de zeer persoonlijke teksten op het album maakten de impact
van het prachtdebuut van Tomberlin nog wat groter. Eind 2020 volgde de EP
Projections, die zo mooi was dat ik onmiddellijk afweek van de regel dat ik
alleen volwaardige albums bespreek op de krenten uit de pop. Projections liet
vergeleken met het al zo indrukwekkende debuut groei horen en die groei is in
nog veel sterkere mate te horen op het deze week verschenen tweede album van
Tomberlin. Sarah Beth Tomberlin heeft zich na enige omzwervingen inmiddels
gevestigd in Brooklyn, New York, en bevestigt vanuit The Big Apple haar status
als een van de meest interessante singer-songwriters van het moment. Op
Projections leek de Amerikaanse muzikante te kiezen voor een wat voller geluid,
maar i don’t know who needs to hear this... (geen hoofdletters) is juist weer
wat soberder ingekleurd, met zeer incidenteel een voorzichtige uitbarsting.
De instrumentatie op het tweede album van Tomberlin is zeer smaakvol en klinkt
door het gebruik van flink wat verschillende instrumenten bovendien zeker niet
alledaags. In de openingstrack moeten we het in eerste instantie doen met
percussie, bas en hier en daar wat jazzy pianoaanslagen, waardoor het aan komt
op de zang van de Amerikaanse muzikante. Vergeleken met haar debuutalbum en de
hier op volgende EP is Sarah Beth Tomberlin nog overtuigender gaan zingen. De
openingstrack van i don’t know who needs to hear this... zorgde in ieder geval
bij mij direct voor kippenvel en dat keert vaak terug bij beluistering van het
album., dat deels werd geïnspireerd door de pandemie die New York een lange tijd
in haar greep hield. Het tweede album van Tomberlin werd gemaakt met flink wat
gastmuzikanten, maar over het algemeen genomen is het een behoorlijk ingetogen
en vooral akoestisch klinkend album met op de achtergrond vaak wat dreigende
elektronica en vaak een bijzondere rol voor blazers. In muzikaal opzicht kan het
overigens wel meerdere kanten op. Tomberlin laat zich niet zo makkelijk in één
genre vangen en schuwt ook uitstapjes richting rock niet. Ook in de wat voller
klinkende songs wordt de instrumentatie over het algemeen subtiel ingezet en
draait alles om de prachtige stem van Sarah Beth Tomberlin, die op i don’t know
who needs to hear this..., wat meer de kant van de Amerikaanse rootsmuziek op
gaat, zonder zich hier volledig op vast te pinnen. Binnen de Amerikaanse
rootsmuziek kan het weer meerdere kanten op, want het album bevat invloeden uit
de country en met name de folk en de jazz.
At Weddings beschouw ik, zeker achteraf bezien, als een van de mooiste album van
2018, maar ik vind het tweede album van de muzikante uit Brooklyn nog een stuk
indrukwekkender. Producer Phil Weinrobe heeft het album voorzien van een zeer
smaakvol en avontuurlijk geluid, waarin de mooie stem van Sarah Beth Tomberlin
uitstekend gedijd en de songs vrijwel zonder uitzondering imponeren. Vergeleken
met haar debuutalbum klinkt i don’t know who needs to hear this... net wat
minder donker en hier en daar breekt de zon zelfs voorzichtig door op een album
vol geheimen die je een voor een mag ontrafelen. Het levert wat mij betreft een
van de mooiste albums van het muziekjaar 2022 tot dusver op en misschien wel de
mooiste.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Direct link: De krenten uit de pop: Tomberlin - i don’t know who needs to hear this...
Gepubliceerd op Muziekwereld: 30 juni 2022