The Unthanks - Mount the air (Waardering Muziekwereld) 9½
“Mount The Air” is de eerste studioplaat van The Unthanks sinds het net geen vier jaar geleden verschenen en erg lovend onthaalde “Last”. Ruim twee van de tussenliggende jaren gingen er met het maken van de opvolger van dat album voorbij. “It had to be perfect, you know.” En dat werd het ook. Volstrekt uniek en “bloody perfect”. Al zullen er misschien nog wel enkele draaibeurten meer nodig blijken om dat ten volle te beseffen. Dit is immers één van die aspecten, die maar met mondjesmaat al hun geheimen lijken te willen prijsgeven.
“Mount The Air” werd door Rachel en Becky Unthank, toetsenist-producer Adrian McNally en de rest van hun kompanen in hun eigen studio, een speciaal daartoe omgebouwde graanschuur in Northumberland, ingeblikt. Het album bevat voor het eerst geschreven bijdragen van elk van de vijf leden van de groep. “Nach wie vor” vormen in elk van die nummers uiteraard de oorstrelende gezangen van de Unthanks het stralende middelpunt van de belangstelling. Maar er valt hier nog zoveel meer te beleven, te ontdekken. Ruim een uur lang zijn we als luisteraar getuige van stuk voor stuk beklijvende kleinoden, die steeds verder lijken te wegdwalen van het folkuitgangspunt van weleer. Zo kan je in het ruim tien minuten bestrijkende openingsnummer, de titeltrack “Mount The Air”, amper voorbij aan Miles Davis en Gill Evans in hun “Sketches Of Spain”-periode echoënde momenten. En dat in bepaald niet geringe mate wellicht door de werkelijk overheerlijke koperbijdrage van trompettist Tom Arthurs. Bij het legendarische Blue Note zouden ze wellicht niet weigerachtig hebben gestaan tegenover materiaal van dit kaliber! Prachtig, hoe je laagje voor laagje richting een absolute climax wordt geleid! Vervolgens gaat het via het verkilde, nog net wat meer met het op “Last” gebrachte verwante “Madam”, een werkelijk ijselijk mooie pianoballade, richting het perfect daarop aansluitende, met strijkers overladen “Died For Love” en het in al zijn ijlheid voorwaar even voorzichtig hitgevoelige “Flutter”. “Magpie” is op zijn beurt dan weer een sterk staaltje van (quasi) a capella gebrachte moderne folk, het op het achttiende-eeuwse verhaal van Thomas Corams gelijknamige hospitaal geënte “Foundling” een heerlijk, wat orkestraler benaderd luisterliedje en “Last Lullaby” een haar titel hoegenaamd alle eer aandoende, eerste door Rachel Unthank geschreven bijdrage. Dienen dan nog verkend te worden: “Hawthorn”, “For Dad”, “The Poor Stranger” en “Waiting”, vier verdere volstrekt unieke schoonheden van songs, waarvan met name het door violiste Niopha Keegan voor haar enkele jaren geleden overleden Ierse vader gepende “For Dad” voor het nodige kippenvel zal blijven zorgen.
Net twee maanden ver in het nieuwe jaar is dit er alweer eentje voor onze volgende jaarlijst!
Gepubliceerd op Muziekwereld: 3 maart 2015