Susan Kane - Mostly fine (Waardering Muziekwereld) 8
Met maar liefst vier albums van Susan Kane op de plank mag ik me zo stilaan wel een fan beginnen noemen, denk ik. Met die vier heb ik immers het volledige oeuvre van de vanuit New York actieve Americana-artieste constant tot mijn beschikking. Ik maakte kennis met de muziek van Kane in 2004. Toen verscheen haar debuut So Long. In 2008 leverde ze vervolgens het ook al knappe Highway Bouquet af. En in 2012 maakte ze me eens te meer blij met nummer drie, het hier ook nu nog erg regelmatig gedraaide A Word Child.
Nu, wederom vier jaar later, is er uiteindelijk haar nieuwe, het zopas verschenen Mostly Fine. En die plaat breekt toch wel wat met haar voorgangers. In die zin, dat het ditmaal een grotendeels akoestisch gehouden geheel is geworden. Met veel akoestische gitaar, dobro, fiddle, mandoline, lap steel, banjo en accordeon en met een feel die meer dan ooit uitnodigt tot het gebruik van de term Americana. Met dank daarvoor onder meer aan het adres van producer Jeff Eyrich en gasten als Abbie Gardner (Red Molly), Lisa Gutkin (Klezmatics), Ira Levin, David Bernz en studio-eigenaar Fred Gillen, Jr.
Zeven Kane-originelen staan er op Mostly Fine en die zijn, wel… mostly fine. Zoals het leven zelf, aldus Kane. En dan mag je eigenlijk best tevreden zijn, want perfectie bestaat nu eenmaal niet. Van die zeven liedjes blijken er overigens twee co-writes. Het even mooie als bedaarde Love Can Die over een recent verlaten vrouw die in de ogen van haar kind haar ex herkent schreef Kane samen met de ons volslagen onbekende Pat Schneider en voor het bitterzoete countryduetje Worn Out Lines ging ze samen zitten met de hoger al even genoemde Fred Gillen, Jr. Voorts stoten we op Mostly Fine ook nog op enkele welgemikte covers. Het lekker folky swingend gebrachte Brown Eyed Women en de mooie afsluitende trage “Comes A Time” leende Kane bij Robert Hunter en Jerry Garcia, zeg maar Grateful Dead, terwijl voor de werkelijk sublieme ballad A Man Of Much Merit, bij nader inzicht opgehangen aan de laatste woorden van een stervende, de songcatalogus van de weliswaar een stuk minder bekende, maar wel onder meer onze protagoniste zelve en Willie Nile tot z’n fanschare rekenende Rob Morsberger aangedaan werd. Een stel liedjes die door hun thematiek perfect aansluiten bij Kane’s eigen creaties, waarin het emotionele als vanouds weer een erg belangrijke rol speelt.
Mostly Fine is wat ons betreft niks minder dan een uitgesproken aanrader voor iedereen die houdt van intelligente rootsy luisterliedjes.
Bron: ctrlaltcountry.be
Deeplink: http://www.ctrlaltcountry.be/Pagina1.htm#SusanKane
Gepubliceerd op Muziekwereld: 15 januari 2017