Sorrel Nation - Lost en route / 9 (Waardering Muziekwereld)
De eerste klanken op Lost En Route komen van een cello, een basgitaar, een drumstel en een elektrische gitaar die een David Gilmour/Mark Knopfler sfeer neerzet. Met de zin ‘Sitting here on my own’, komt een heldere hoge vibrerende in kracht toenemende stem de song ‘Crazy For You’ binnen. Sorrel Nation maakt haar opwachting met een ultiem liefdeslied. Is hiermee de toon gezet? Sorrel Nation komt uit Kent UK en ik lees, uit een gezin dat verzot is op muzikale neusjes van de zalm. Als je een paar folk, country en rock neusjes van de zalm combineert, een formidabele band en, last but not least, je fantastische stem inzet om te laten horen hoe een neusje van de zalm klinkt dan zit je ongetwijfeld naar Sorrel Nation te luisteren. Actief vanaf haar 10e jaar op de muziekpodia. Op haar 13e als folkrock zangeres in een band en later het voorprogrammacircuit in bij onder anderen Martin Simpson, Martin Carthy, Dave Swarbrick, Jackie Leven en 3 Daft Monkeys. Neuzen van de zalm dus. Drie Ep’s volgen en nu op haar 30e, (gevierd met de live Ep ‘Thirty Summers’) haar debuut album ‘Lost En Route’.
Als het opgelopen kippenvel van ‘Crazy For You’ is weggetrokken is de overgang naar ‘Old Man’ groot. Ineens een countrydeuntje, maar bij de eerste gezongen noten heeft Sorrel je alweer te pakken. Sorrel houdt van reizen, optreden, haar kampeerbusje, haar partner, haar hond en het schrijven van songs. ‘Living Free’ is met viool, cello, bas, en akoestische gitaar een intense song over hoe het is vrij te leven in gebondenheid. Met hetzelfde instrumentarium is ‘The Way The Wind Blows’ als een gedragen dramatisch klinkende Amerikaanse song met een tipje folk. Barbra Streisand zou het gezongen kunnen hebben in haar hoogtij dagen. Dan is het langzame ‘Eggshells’ met toetsen en harmonica, diepe cello en in het hogere segment gitaren, toch een stuk spannender. De goed geplaatste elektrische gitaar woelt af en toe door de melodie. Dan doet ze het weer! Country cirkelt door je brein en weer pakt ze met deze song gewoon een andere draad op die als vanzelfsprekend de boel weer even met beide benen op de grond zet. Dus kan er weer spanning gezocht worden met ‘Dead Man’s Road’. De muziek dendert krachtig, een veelheid aan instrumenten knokken om de boventoon en zorgen voor een intense mêlee. Als vogels zingen de viool en de cello hun streken er zacht overheen laten gaan dan is de ‘Wild Solitude’ aangebroken. Geen mêlee, maar juist een harmonieus samengaan van instrumenten en zang in een wat dromerige sfeer. Het album sluit af met de titelsong. Akoestische gitaarklanken, invallende cello en bas, maar dan ontwikkelt de song zich als een reis die zich afspeelt in de gedachten over wat het betekent weg te gaan. Een prachtige elektrische verheviging grijpt je bij de kladden. De song duikt even naar een rustpunt om tot slot alles er uit te spuwen wat eruit gespuwd moet worden.
Sorrel Nation heeft jaren aan dit negen songs tellende album gewerkt. Dat is te horen, iedere noot heeft zijn plaats, maar klinkt nergens krampachtig. Sorrel heeft ook aspiraties om een breder publiek te bereiken. Ook dat is al te horen. Haar muziek is zowel ongrijpbaar want zeer eigen, maar ook vertrouwd want goed in het gehoor liggend. Een beetje vast hou ik mijn hart dus wel en hoop dat ze voor pure schoonheid blijft gaan of een zijpad kiest met andere neuzen van de zalm en haar bijna onovertroffen zangtalent.
Recensent: Ronand Valstar
Bron: www.realrootscafe.com
Direct link: Sorrel Nation, Lost En Route – REAL ROOTS CAFÉ
Gepubliceerd op Muziekwereld: 5 januari 2025