The Who - Endless wire (Waardering Muziekwereld) ****
Wie had dat gedacht: na 24 jaar ligt er een splinternieuwe Who-cd in de winkels en is de band bezig aan een uiterst succesvolle wereldtour, met Townshend in bloedvorm. De grote vraag was: zou het de gitarist en zijn kompaan van het eerste uur Daltrey lukken de twee matte voorgangers te doen vergeten en – na al die tijd - een relevant album uit te brengen? Om te beginnen, is Endless Wire – door Townshend zelf – veel beter geproduceerd dan Face Dances en It's Hard, en komen zijn majestueuze powerakkoorden en het fraaie akoestische gitaarwerk prachtig naar voren. Het album valt uiteen in een negental losse songs en de mini-opera Wire + Glass (knappe jongen die daar een touw aan vast kan knopen…) Het is een wat onevenwichtig, maar fascinerend album geworden met hele goede, krachtige, ontroerende, verstilde en vreemde songs, maar ook een paar matige en overbodige. Songs als Black Widow’s Eyes, It’s Not Enough en Mirror Door zijn opwindend en met name de laatste twee zouden tot ware podium-favorieten kunnen uitgroeien. Het verstilde God Speaks Of Marty Robbins is gewoon mooi, evenals het titelnummer en They Make My Dream Come True en ook het vreemde In The Ether (Townshend sings Tom Waits) heeft zijn charme. Het wat krampachtige Man In A Purple Dress en het houterige Two Thousand Years zijn minder geslaagd, terwijl het arty-farty gedreutel van Trilby’s Piano en Fragments Of Fragments snel op de zenuwen werkt. Maar wat zou het: er valt heel veel te genieten en makkelijk heeft de band het haar fans nooit gemaakt. Het allermooiste? WHO’S BACK!
Recensent : Willem Molenaar
Verschenen in Plato Mania nr: 223
Plato Mania waardering: ****
Gepubliceerd op Muziekwereld: 4 december 2006