U2 - All that you can leave behind
****
Zekerheden zijn schaars in het leven en vooral in de wereld die popmuziek heet zijn vaste waarden een zeldzaamheid geworden. U2 is de wereldberoemde uitzondering op de regel. De Ierse supergroep scoort al drie decennia hits, verkocht meer dan honderd miljoen (!) platen en overleefde punk, new wave, house/dance, grunge, britpop en in zekere zin zichzelf. U2 behoort bovendien al vijftien jaar tot de buitencategorie, die, als het erop aankomt (als de kritiek opsteekt), durft te vernieuwen en met knappe songs alle twijfel kan wegnemen. Zo was Achtung Baby! – en het bijbehorende multimediaspektakel Zooroopa – een kleine tien jaar geleden het gepaste antwoord op het stoffige Rattle And Hum (1988) en zo volgt in 2000 All That You Can Leave Behind op de te ver doorgeschoten Pop(mart)-trip van 1998. Natuurlijk, die discobal, die meloen en vooral de reusachtige knipoog naar McDonald’s waren leuk, maar het bijbehorende, met dance-invloeden geïnjecteerde Pop behoort niet tot de beste U2-albums. Met All That You Can Leave Behind keren Bono en de zijnen terug op aarde, terug naar de kracht van de groep: het schrijven van gepassioneerde en sferistische liedjes die je tot diep in de ziel weten te raken. Heaven on earth, we need it now,, I’m sick of all this hanging around, sick of sorrow, sick of the pain, sick of hearing again and again; that there’s gonna be, peace on earth…Kijk naar het nieuws, hoor Bono in kerstsingle (?) Peace On Earth voor vrede (in Ierland) pleiten en je adem stokt toch eventjes. Al even raak zijn het heerlijk melancholische Kite, When I Look At The World, Grace en Walk’ On, waarin ‘de oude U2’ nadrukkelijk opduikt. In Stuck Of A Moment keert het gospelgevoel terug, terwijl In A Little While zowel aan de Stones, als aan de Beatles doet denken. Het zijn de ‘kale’ buitenbeentjes, de iets mindere goden ook, van een plaat die qua geluid vooral balanceert tussen groot en bijna te glad (denk aan Richard Ashcroft’s Allone With Everyone). All That You Can Leave Behind kent ook zijn meer uitbundige momenten. Naast nummer 1-hit Beautiful Day, tonen het springerige Elevation, de luchtige country van Wild Honey of het refrein van New York, het onbezorgde gezicht van een band die onder productionele leiding van Eno en Lanois tot zichzelf is gekomen. De hand van voornoemde illustere sfeermeesters is duidelijk zichtbaar in de coupletten van New York, waarin de atmosfeer van The Unforgettable Fire doorklinkt. Het losbarstende refrein, waarop Bono op z’n Sinatra’s uithaalt, zou zelfs niet misstaan op nog oudere platen. ‘Teruggekeerd naar onze primaire kleuren’ noemde Bono het. U2 heeft er een fraaie regenboog mee geschilderd.
28 oktober 2000
Terug naar Hoofdindex