Stacey Kent - Breakfast on the morning tram (Waardering Muziekwereld) ****½
De van origine Amerikaanse, maar vanuit Engeland opererende Stacey Kent wordt wel eens vergeleken met een jonge Billie Holiday of Ella Fitzgerald. Dat is in zoverre juist, dat die dames ook vaak leuke liedjes zongen; Ella liet alles swingen, en Holiday bracht wat doorleefde wrangheid in haar songteksten. Maar van beide dingen is weinig te merken bij deze overigens aardig zingende, erg succesvolle zangeres, die nu zelfs haar eigen radioshow bij BBC Radio 3 heeft. De grote charme van Kent is haar heldere stem, gecombineerd met een ongelofelijk loepzuivere intonatie, en in “Ces Petits Riens” en “La Saison Des Pluies” een charmerende, alleraardigste Franse uitspraak met relatief weinig Engelse tongval. Leuk is ook dat thema's als bijvoorbeeld “The Ice Hotel”, “I Wish Could Go Travelling Again”, en “Breakfast On The Morning Tram” duidelijk maken dat jazz-zang terecht lichtvoetig moet kunnen zijn. Het tijdperk van de zichzelf au serieux nemende jazz- diva’s die voor de honderdduizendste maal dingen als “All Of Me” of “That Old Black Magic” menen te moeten brengen, mag nu wel eens definitief afgesloten worden. Stacey Kent laat zich op ‘Breakfast On The Morning Tram’ kundig muzikaal bijstaan door Graham Harvey (piano en Fender Rhodes- piano), John Parricelli (gitaren), Dave Chamberlain (contrabas), Matt Skelton (drums en percussie) en haar levenspartner Jim Tomlinson (tenor-, alto- sax, en sopraansax, en fluit). Deze laatste toont heel mooi wat de taak is van studiomusici: het op een professionele, adekwate én smaakvolle manier begeleiden van de zangeres. Niets meer of niets minder. Tomlinson brengt op de altsax een geslaagde, smaakvolle impressie van Paul Desmond, en wekt op tenorsax Stan Getz eventjes weer tot leven. Niets meer, maar ook niets minder. Stacey Kent mag wat ons betreft ook op Radio 2, of zelfs op Radio Donna gespeeld worden. Aan het intellectuele niveau van de mensheid zal daardoor zeker niet getornd worden, integendeel! Ella Fitzgerald is - helaas - dood. Lang leve de zangeres met een mooie stem die liedjes - juist - zingt. Dit is geen jazz, want geen avontuur, maar wel “jazzy”, want het swingt en is leuk! Dat kon erger.
Bron: www.soundslike.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 11 december 2007