Ray Lamontagne - Till the sun turns black (Waardering Muziekwereld) ****½
Met Trouble leverde Ray LaMontagne twee jaar geleden een droomdebuut af. Een debuut dat hem in staat stelde om zijn uitzichtloze bestaan als fabrieksarbeider te verruilen voor een plekje in de spotlights. Het aan Van Morrison’s Astral Weeks herinnerende Trouble werd volkomen terecht overladen met superlatieven, hetgeen de druk op opvolger Till The Sun Turns Black waarschijnlijk flink heeft opgevoerd. Het heeft Ray LaMontagne er niet van weerhouden om een tweede meesterwerk af te leveren. Till The Sun Turns Black doet geen moment onder voor Trouble en is in een aantal opzichten zelfs beter. Over de hele linie ligt het niveau van de songs hoger, zingt Ray LaMontagne (nog) beter en zijn de arrangementen mooier. Till The Sun Turns Black is bovendien een gedurfde plaat, want de tweede van Ray LaMontagne is zeker geen herhalingsoefening. Vergeleken met Trouble is Till The Sun Turns Black een bijzonder ingetogen plaat. Een plaat die beter in het hokje folk dan het hokje rhythm & blues past en Van Morrison als belangrijkste inspiratiebron lijkt te hebben verruild voor Nick Drake. Gebleven zijn de ontroerende en doorleefde stem van Ray LaMontagne en de prachtige productie van de vooral van Ryan Adams bekende Ethan Johns, die bewijst dat het laten aanrukken van bakken vol strijkers niet per definitie kitsch oplevert. Een wonderschone plaat van een singer-songwriter van wereldklasse.
Recensent : Erwin Zijleman
Verschenen in Plato Mania nr: 220
Plato Mania waardering: ***½
Gepubliceerd op Muziekwereld: 16 oktober 2006