Mark Knopfler - Kill to get Crimson (Waardering Muziekwereld) **½
Bekentenis: Ik hou van Dire Straits. Sterker nog, “Telegraph Road” is wat mij betreft het meest complete muziekstuk ooit in de popmuziek. Zo, dat is er uit! Mark Knopfler solo is echter heel andere koek. Voor me ligt het nieuwe album Kill to get Crimson en op basis van zijn laatste twee langspelers vreesde ik al het ergste. Bij beluistering blijkt mijn vrees gegrond. De samenwerking met countrylegende Emmylou Harris kon al niet meer boeien, dit nieuwe album is echt het schoolvoorbeeld van saaiheid. Vanaf opener “True love wil never fade” tot aan “Secondary waltz” kabbelt het album traag en slaapverwekkend voort. Natuurlijk, het gitaarspel is van meesterlijke kwaliteit, maar Mark schijnt zich voornamelijk nog op het singer-songwriter-genre te willen richten en dat levert in zijn geval alles behalve spannende liedjes op. Het zijn vooral liedjes die je als achtergrondmuzak zou kunnen horen in een Engelse pub of in de Bijenkorf. Ik moet wel toegeven dat zijn stem op dit album warmer en voller klinkt. Waar Knopfler er in het verleden nog wel eens van beschuldigd werd zijn teksten onverstaanbaar te mompelen, is het nu prettig om te constateren hij weldegelijk echt kan zingen. Er zijn gelukkig nog een paar lichtpuntjes. Bij “Punish the monkey” bijvoorbeeld, leef ik even op door de aparte percussiepartij, maar daarna is het weer snel terug naar de truttige burgerlijkheid. Op afsluiter “In the sky” komt dan nog even een prachtige saxofoonpartij van Chris White voorbij. Maar alleen daardoor haalt Knopfler echt niet het niveau van bijvoorbeeld Sailing to Philadelphia. Misschien moet deze vroeg oude man maar stoppen met platen maken en alleen nog maar optreden. Kan ik tenminste genieten van “Telegraph Road”.
Danny | 14 september 2007 - 16:23
Bron: www.fileunder.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 21 oktober 2007