Joe Higgs - Life of contradiction (Waardering Muziekwereld) 10
Joe Higgs, overleden in 1999, heet wel de Godfather of Reggae. Terwijl de Jamaicaanse muziekindustrie nog in de kinderschoenen stond, scoorde het duo Higgs & Wilson eind jaren vijftig de eerste hits en ook als solozanger was Higgs gerenommeerd. Toch bleef de onzelfzuchtige Higgs de achterbuurt – waar hij geboren was – trouw en besteedde hij zijn tijd en energie vooral aan jong talent coachen, met als belangrijkste pupillen de Wailers die hij evenals andere ambitieuze straatschoffies alles leerde over samenzang, ademhaling, timing en arrangementen. Slechts een handvol telt Higgs’ oeuvre, Life Of Contradiction geldt onder reggaeliefhebbers als een meesterwerk. De plaat kwam in 1975 uit en was geen verkoopsucces. De heftige nieuwe rockstijl domineerde en daarbij stak het album schril af. Maar het is belangrijk te weten dat Life Of Contradiction op dat moment al een paar jaar op de plank lag sinds 1972. Feitelijk een directe tijdgenoot en concurrent van het baanbrekende Catch A Fire van The Wailers, en in dat licht een onwaarschijnlijke prestatie van hun ‘mentor’. Want Island bracht Catch A Fire uit en hield de plaat van Higgs een aantal jaren achter. Life Of Contradiction getuigt nog altijd van grote schoonheid en is daarom, hoewel vaak moeilijk verkrijgbaar, een favoriet van ingewijden. Higgs, die zichzelf beschouwde als een protestzanger, legde zich geen stijlbeperkingen op en dus kent de plaat ook jazzy ondertonen dankzij subtiel vlechtwerk van de aanvankelijk onwennige gastgitarist Eric Gale. En Higgs’ listige maar niet altijd gemakkelijk te doorgronden arrangementen en wendingen zijn wars van trends. Zijn composities There’s A Reward, Hard Times Don’t Border Me en Songs My Enemy Sings krijgen hier hun ultieme uitwerking, maar werkelijk nergens gaat de ingetogen Hicks voor het effect. Inhoud en vorm waren steeds zijn uitgangspunt bij het maken van één van puurste en meest integere Jamaicaanse platen ooit. Geen diamant maar een halfedelsteen waarvan de zachte glans blijft intrigeren. Deze heruitgave liet wegens rechtenkwesties al veel te lang op zich wachten en dankzij de toevoeging van twee al even feilloze singles verdient Pressure Sounds hier naast de tien ook de griffel.
Gepubliceerd op Muziekwereld: 29 juni 2008