Carole King - The Living Room Tour ***˝
Ze is ondertussen een vroege zestiger, maar ze ziet er beter geconditioneerd uit dan vele vrouwen van twintig jaar jonger zouden durven dromen. Op dit ogenblik is Carole King aan de tweede editie bezig, maar deze opnamen komen uit de eerste editie van vorig jaar, met concerten in Chicago, Los Angeles en een mij onbekende plaats Hyannis in Massachusetts. Het waren concerten in een intieme setting met het podium inderdaad gezellig ingericht als een ‘living room’. Het grootste deel van de songs brengt ze solo aan de piano, ofwel wordt ze bijgestaan door de gitaristen Rudy Guess en Gary Burr. Haar zang is nog altijd even karakteristiek als vroeger, alsof ze ergens een fijnkorrelig schuurpapiertje in haar keel heeft steken. Op cd 1 brengt ze een mix van klassiekers en iets of wat minder bekende songs, met ergens in het midden het zeer meeslepende duet met dochter Louise, Where You Lead I Will Follow, een paar songs verder Smackwater Jack met z’n drieën aan de gitaar en een verfijnde solo van Rudy, en ze sluit af met een medley van songs die ze schreef met Gerry Goffin. Mooi, maar het is cd 2 waarop Carole King alle remmen losgooit voor het ene hoogtepunt na het andere. Ze opent met een traag duet met Gary in de nieuwe song Loving You Forever, waarna ze geďnspireerde versies brengt van It’s Too Late en So Far Away met alweer dat klasrijke spel van Rudy. Vervolgens gaat King even in een hoger tempo voor Sweet Seasons (met ‘vocale’ blazers) en een bijna hilarisch Chains. Volgen Pleasant Valley Sunday en Being At War With Each Other en dan de grote finale met I Feel The Earth Move, een prachtig (You Make Me Feel Like A) Natural Woman en nog prachtiger You’ve Got A Friend, en afsluiter Locomotion. In de, nieuwe, openingstrack Welcome To My Living Room verontschuldigt Carole zich voor het feit dat ze in het relatief korte tijdsbestek van zo’n concert maar een paar van haar klassiekers kan brengen, maar hoe kan het ook anders als je er bij wijze van spreken in je hele carričre een paar honderd hebt bijeen gepend. Het aan het einde vlot meezingende publiek was best tevreden met dit uitstrijkje… ik ook.
19 september 2005