Rachel Baiman - Common nation of sorrow (Waardering Muziekwereld) 9
De Amerikaanse muzikante Rachel
Baiman maakte wat mij betreft een jaarlijstjesalbum met het fraaie Cycles uit
2021 en herhaalt dit kunstje met Common Nation Of Sorrow, dat in meerdere
opzichten excelleert. Cycles van Rachel Baiman haalde in 2021 de middenmoot van
mijn jaarlijstje, maar als ik het lijstje nu zou moeten maken, zou het album
veel hoger staan. Ik keek daarom zeer uit naar het nieuwe album van de muzikante
uit Nashville, Tennessee, en na herhaalde beluistering van Common Nation Of
Sorrow kan ik concluderen dat het nieuwe album van Rachel Baiman zeker niet
onder doet voor zijn voorganger. Rachel Baiman schakelt ook dit keer makkelijk
tussen traditionele Appalachen folk en meer hedendaagse Amerikaanse rootsmuziek
en in beide genres kan ze goed uit de voeten. Common Nation Of Sorrow is een
topalbum van een muzikante die echt veel meer waardering verdient voor haar
muziek. De Amerikaanse singer-songwriter Rachel Baiman debuteerde in 2014 met
het veelbelovende Speakeasy Man, dat slechts in kleine kring werd opgemerkt en
dat helaas ook aan mijn aandacht ontsnapte. Het debuutalbum van Rachel Baiman
werd in 2017 gevolgd door Shame, dat ik wel oppikte. Op haar tweede album liet
de singer-songwriter uit Nashville, Tennessee, zich vooral beïnvloeden door
stokoude folk uit de Appalachen, waardoor het album wel wat deed denken aan de
muziek van Gillian Welch, maar Rachel Baiman verwerkte ook invloeden van
recentere datum in haar songs. Dat deed ze nog wat nadrukkelijker op het in 2021
verschenen Cycles, dat de invloeden uit de Appalachen folk grotendeels verruilde
voor invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek van dit moment. Cycles moest
concurreren met flink wat andere albums binnen het rootssegment, maar ik vond
het album zo goed dat het uiteindelijk zelfs mijn jaarlijstje over 2021 haalde.
Alle reden dus om met hoge verwachtingen uit te kijken naar de deze week
verschenen opvolger van Cycles. Common Nation Of Sorrow is met een kleine
tweeëndertig minuten muziek aan de korte kant, maar is niet veel korter dan
Cycles. Zelf heb ik albums bij voorkeur liever net wat langer, maar Rachel
Baiman houdt in het ruime half uur dat Common Nation Of Sorrow duurt wel een
hoog niveau vast. De muzikante uit Nashville produceerde haar vierde album zelf,
maar deed voor de mix een beroep op de gerenommeerde producer Tucker Martine,
die stapels fantastisch klinkende albums op zijn naam heeft staan. Common Nation
Of Sorrow klinkt hier en daar weer net wat traditioneler dan zijn voorganger,
maar ook dit keer laat Rachel Baiman zich zeker niet vastpinnen op één genre.
Direct toen de eerste noten van het album door de speakers kwamen wist ik weer
waarom ik twee jaar geleden zo onder de indruk was van Cycles. Rachel Baiman
beschikt over een hele mooie en warme stem, maar ze zingt ook met veel precisie,
wat een enorme muzikaliteit verraadt. Die muzikaliteit hoor je ook in de muziek
op het album, die warm en aangenaam klinkt, maar ook vol mooie details zit. De
instrumentatie op Common Nation Of Sorrow wordt gedomineerd door
snareninstrumenten, variërend van banjo tot viool, en is subtiel, maar ook
veelkleurig. Omdat het tempo meestal laag is en de muziek ingetogen, is het
nieuwe album van Rachel Baiman een album dat het met name in de kleine uurtjes
geweldig doet. Niet alleen de muziek, de zang, de songs en de wonderschone
harmonieën op Common Nation Of Sorrow zijn zeer de moeite waard, want ook de
teksten van Rachel Baiman zijn zeer interessant. De muzikante die uit een
socialistisch nest komt, is niet bang voor maatschappijkritische beschouwingen,
maar gaat net zo makkelijk in op de lastige economische situatie van veel
muzikanten in het post-corona tijdperk, waardoor het nieuwe album van Rachel
Baiman in tekstueel opzicht interessanter is dan de albums van de meeste van
haar soortgenoten.
Ook Common Nation Of Sorrow doet me af en toe weer wat denken aan de muziek van
Gillian Welch, zeker wanneer de banjo domineert in de instrumentatie, maar
Rachel Baiman laat net als op Cycles horen dat ze binnen de Amerikaanse
rootsmuziek een breed palet kan bestrijken en dat ze zich in het genre makkelijk
moet kunnen scharen onder de smaakmakers.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Direct link: De krenten uit de pop: Rachel Baiman - Common Nation Of Sorrow
Gepubliceerd op Muziekwereld: 4 mei 2023