Paolo Nutini - Last night in the bittersweet (Waardering Muziekwereld) 8½
Dat was even schrikken. Acht jaar geleden ontpopte Paolo Nutini, tot dan toe niet meer dan een kek, folky festivalzangertje, zich plotsklaps tot een artiest van formaat. Zijn derde plaat Caustic Love bevatte minstens één monumentale song die tot het eind der tijden gedraaid zal worden (de hit Iron Sky) en stond verder vol slimme, funky folk en soul met een lange houdbaarheidsdatum.
Waar Caustic Love Nutini’s eerste stap in de richting van écht muzikaal vakmanschap was, daar levert hij met zijn nieuwe, vierde plaat het definitieve bewijs dat we hier te maken hebben met een échte muzikant. Op de hoes van Last Night In The Bittersweet zien we Nutini erbij zitten als The War On Drugs’ Adam Granduciel op de hoes van A Deeper Understanding. Druk bezig in de studio, omringd door instrumenten. Hier is vast door een marketingmannetje over nagedacht, maar het gevoel van ambachtelijkheid die Nutini met dit beeld probeert uit te stralen, druipt ook écht van zijn songs. Last Night In The Bittersweet is zijn eerste album dat daadwerkelijk voor de volle honderd procent om de muziek draait. De enigszins grappige, vooral funky pogingen van zijn eerste platen zijn hier nergens te bekennen. Waar Nutini voorheen luchtigheid forceerde met een humoristische benadering, ontstaan de luchtige momenten in zijn muziek op natuurlijke wijze, door bijvoorbeeld de aankleding van een track. De pakkende single Through The Echoes en de prachtige soulsong Everywhere klinken beide bijvoorbeeld vederlicht, maar dat komt volledig door de fantastische instrumentatie en niet door concessies van Nutini. Die schreeuwt zijn stem schor met meer passie dan ooit. Ook in Petrified In Love klinkt hij bloedserieus, terwijl de indierock-instrumentatie om hem heen juist een potentieel festivalpubliek bedient. Ik ben benieuwd wat de jonge meiden die Nutini louter kennen van oude hitjes als New Shoes van dit album gaan vinden. De ooit zo zonnige zanger flirt in nummers als Lose It en Acid Eyed namelijk met onderkoelde muziekstijlen als krautrock, en Abigail is een kil countryliedje in de laag gezongen stijl van een Johnny Cash. Last Night In The Bittersweet zal wellicht Nutini’s minst verkopende plaat gaan worden, maar het is hoe dan ook – en met afstand – zijn mooiste en meest muzikale werkstuk tot nu toe.
Recensent: Randy Timmers
Bron: www.oor.nl
Direct link: Recensie: Paolo Nutini - Last Night In The Bittersweet (album) | OOR
Gepubliceerd op Muziekwereld: 27 september 2022