Het Zesde Metaal - Het langste jaar / 9 (Waardering Muziekwereld)
Al wie Het Zesde Metaal een heel warm hart toedraagt wist het wellicht en zag de gitzwarte wolk al van ver komen aanschuiven. Hoe dan ook de albumtitel van hun nieuwste zegt genoeg. Wannes Cappelle en zijn groep gingen in 2023 door hun diepste dal, beleefden er hun zwaarste jaar. Na de albums Skepsels en Wachten zou Wannes eerst zoals de voorgaande jaren in de luwte gewoon een nieuwe soloplaat afwerken. Een zesde groepsplaat, daar was niet onmiddellijk haast mee gemoeid. Tot in april 2022 de mededeling kwam van de laat gediagnosticeerde darmkanker van gitarist-toetsenist krullebol Tom Pintens en de groep direct het roer omgooide. Een nieuw groepsalbum moest er komen. Wannes had dat jaar als steeds weeral wat schitterende songs klaar en onder meer het verpletterend titelnummer ontsproten naar aanleiding van het onverwacht overlijden eind 2021 van zijn IJslandse schoonbroer stond nog in de steigers. Het is een talent dat Wannes al altijd beheerst als geen ander. Herinner je zijn topsong Ploegsteert, in rake trekken de pijn van het zijn, teloorgang en dood verankeren in pakkende, tijdloos poëtische songs.
Maar Tom toestand evolueerde in het najaar evenwel naar precair. Hijzelf vergoelijkte het, maar de familiale hommage aan Wannes’ schoonbroer, waar het vijftal al samen aan werkte kreeg meer en meer een dubbel wrange inhoud. De band wilde hoe dan ook samen nog in allerijl het album afwerken in de intimiteit van de eigen kring. Bikkelharde opgave, niet alleen omdat het ineens veel vlugger moest gaan, ook omdat meerdere songtitels en tekstfragmenten voortdurend ongewild een eigen leven gingen leiden. Omdat ze telkens als een memoriaal naar de voor Tom aftikkende klok bleven refereren. En toch spande diezelfde man, ondanks zijn FOMO-gevoelens, met een haast bovenmenselijke wilskracht zichzelf nu voor het eerst als arrangeur en producer vóór het hele proces in de studio. Hij de ideeënman, improviseerde nu als nooit tevoren en speelde rond Wannes’ teksten alleen verbluffende muziekpartijen in. Daarover bericht Bandcamp. “Gezien zijn fysieke toestand mag het een wonder heten dat hij de opnames nog kon bijwonen, maar zijn geest bleef vlijmscherp tijdens de intense sessies. Toen het begon door te dringen dat hij de mix niet meer zelf zou afkrijgen, riep Pintens de hulp in van het vertrouwde producersduo Jo Francken en Pieterjan Maertens (Nie voe kinders, Calais, Skepsels), die het werk binnen de uitgezette lijnen feilloos afmaakten.” De strijdvaardige vriend-compaan van Het Zesde Metaal overleed amper enkele maanden later op 4 augustus 2023. Tijdens zijn rouwdienst bracht een automatische piano de exacte partij van Het Langste Jaar die hij er zelf mee had opgenomen.
Frontman Wannes Cappelle is sinds jaar en dag de creatieve duizendpoot die op muzikaal vlak van vele, ook solo, met Schubert en Mozart van klassieke markten thuis is en die ook met scenario-, tv- en acteerwerk hoge toppen scheert. Bij Het Zesde Metaal was er evenwel in meer dan tien jaar een hechte tandemwerking met Tom Pintens gegroeid, met de ego’s volledig opzij. Tom, de ervaren klassiek geschoolde musicus ving Wannes’ songs en teksten op, verlevendigde ze en voorzag ze mee van het gouden randje en de sound waarvan frisse popklassiekers zijn gemaakt. Waardoor Wannes’ hele songbook vlug van de gestripte kleinkunst van Akkattemets naar de alternatieve rock à la dEUS, Wilco, Damien Rice of The National evolueerde en de band met zijn songs nu uiteindelijk ook probleemloos vanaf de mainstage Rock Werchter overstag krijgt. Trapsgewijs is Wannes Cappelle zo veel meer de veelzijdige Flip Kowlier geworden dan de legendarische West-Vlaamse bard Willem Vermandere.
Het Langste Jaar,
het album, is in één vloeiende beweging de vreemdste marcia funebre richting die
ene finale titelsong.
Starten met afgemeten drums, een heerlijke weidse riff, Tom Pintens’
grandpianogeluid en met Wannes’ Schubertstemmetje vrij de lucht incirkelend. Een
Het Zesde Metaal dat subliem afbijt met zijn derde single Nog
Maar Begonnen, waarin Wannes scherpzinnig
religieus-filosofisch zijn liefdesrelatie met zijn vrouw Alda analyseert en de
sleutel aanbiedt voor durend samenzijn. Uitkomst: ondanks eeuwige ups en downs,
samenzijn helpt. In een lange relatie kom je vaak op dezelfde problemen uit.
Raak je er weer uit dan krijg je het gevoel dat je nog maar begonnen bent en dat
het nog zoveel beter kan worden. Het even grandioze funky Den
Tijd Die Ons Nog Rest doet onmiddellijk
terugdenken aan Glen Hansard’s recente topplaat All
That Was East Is West Of Me Now die dezelfde
inhoud dekt. Banaal, het kwam bij Wannes op na een geweigerd scenario voor een
tv-reeks waaraan hij een paar jaar kostbare tijd had gespendeerd. Hier wordt het
een rustig, op klagende gitaarlijnen drijvend, romantisch terugkijken op wat
voorbij is en positief peinzen over wat nog komen kan. Bucketlists afwerken of
leven met de dag? In alle geval: “kin
omhoge nu en schoeren rechte”, zoals de
West-Vlaming zou adviseren. “Het
leven kan zo voorbij zijn.” En Tom Pintens stond
in de band en demonstreerde hierbij op zijn gitaar intussen verbeten de ene na
de andere prachtige Cline- of Gilmour-bravoure. Indrukwekkend.
Recensent: Hendrik Vanhee
Bron: www.writteninmusic.com
Direct link: Het Zesde Metaal - Het Langste Jaar | Pop | Written in Music
Gepubliceerd op Muziekwereld: 7 maart 2024