Erik Koskinen - America theatre (Waardering Muziekwereld) 8½
Ik besef het maar al te goed: er zijn veel te veel artiesten, die de moeite waard zijn om gehoord te worden. Je kunt het allemaal niet behappen en dus moet er gesnoeid en geselecteerd worden. Dat ik zelf die selectie niet moet maken, stemt me blij, vooral als het resultaat ervan reuze mee blijkt te vallen. Neem nu deze -tweede- CD van Erik Koskinen, een mij onbekende jongeman uit Minneapolis-St. Paul, die, naar ik verneem, een jaar of vier geleden debuteerde en nu dus aan komt zetten met zijn vervolgplaat.
Ik sloeg haast achterover toen ik de plaat voor het eerst opzetten en ik ben gelijk naar enige familiale band met James McMurtry gaan zoeken. Zo treffend lijken beide stemmen op elkaar. Dat onderzoek leverde niks op en dus ga ik er maar van uit dat die band er gewoon niet is. Muzikaal echter, zijn beide heren al evenzeer aan elkaar verwant: de muziek loopt heen en weer tussen country en rock, de gitaren scheuren een behoorlijk eind door de bocht en vooral: de songs zijn allemaal zelfgeschreven.
Ze gaan over de dagelijkse dingen des levens: liefde en het verdwijnen ervan, werk en de tegenzin ertoe, dromen en hoe ze waar te maken of er minstens achteraan te gaan. Dat levert in totaal tien knappe, radiovriendelijke (enfin, toch in MIJN wereld) songs op, waarop het overigens heerlijk rond cruisen is op nachtelijke autostrada's. Zodra je “Sixpack of Beer and a Pack of Cigarettes” of “Boomtown” gehoord hebt, weet je dat je goed zit:Erik Koskinen kan haarfijn observeren en beschrijven. Hij giet die waarnemingen in melodieën die je van de eerste of tweede keerkan meeneuriën en hij etaleert daarbij bijzonder veel overgave op zijn gitaar en in zijn zang. Overigens vermeld ik graag dat de man niet alleen allerlei soorten gitaar bespeelt, hij durft ook de bas en de drums/percussie voor zijn rekening te nemen. Een song als “Nobody's Girl But Mine”, laat horen dat Koskinen ook de Knopflerdisciplines onder de knie heeft. Voor mij is dat synoniem met “heel eenzaam kunnen klinken, kunnen wéérgeven dat je eenzaam bent en dat netjes in de verf zetten met een klagerige gitaarlick. “Nothing Without You” is de logische pendant van dat nummer: als ik iemand zo kan missen als ik in het vorige nummer zing, dan moet ik meteen ook erkennen dat ik zonder hem/haar niemand ben.
Och, wat is dit allemaal mooi, gewoon omdat het allemaal zo vanzelfsprekend lijkt. Nochtans denk ik dat Koskinen heel veel tijd steekt in zijn arrangementen en zijn instrumentatie. Dat blijkt uit de zin voor detail die je in elk nummer hoort. De plaat roept bij mij heimwee op, heimwee naar de tijd dat radio nog niet in formats gegoten werd en je als DJ dus vier of vijf nummers uit een plaat kon laten horen binnen de twee uur, die je toegemeten waren. Op die manier kon je je luisteraars echt een indruk laten krijgen van wat een plaat werkelijk voorstelde. Deze hier is zo'n plaat: ze verdient keer op keer op keer in haar geheel gehoord te worden, al kun je moeiteloos elke track apart beluisteren. Geweldige plaat en geweldige ontdekking. Volgt U?
(Dani Heyvaert)
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 15 april 2014