Emily Haden Lee - The woman I would be / 9 (Waardering Muziekwereld)
Bij de eerste klanken van Gentle Man, het openingsnummer van The Woman I Would be, moest ik direct denken aan Fotheringay van Sandy Denny. Dat is best merkwaardig, want behalve een generatie ligt er een oceaan (de Atlantische) en een half continent tussen Denny’s geboorteplaats Londen, en die van Haden Lee, afkomstig uit het zuiden van Missouri. Ze werd bovendien bepaald niet grootgebracht op een dieet van pastorale folk: in haar jeugd was het meer poëzie, jazz, Crosby, Stills & Nash en Bonnie Raitt wat de klok sloeg. Maar toch ademt haar debuutalbum, ook al door de spaarzame begeleiding, dezelfde introspectieve en wat bedroefde sfeer als veel van het werk van Sandy Denny. Misschien is dat omdat het schrijven van liedjes haar uitlaatklep was voor de emoties die gepaard gingen met het langzame verlies van haar vader aan kanker en de nasleep van zijn overlijden, als met de worstelingen van haar familie met het alcoholisme, de depressie en de uiteindelijke dood van haar broer. Dat klinkt allemaal niet vrolijk, maar toch is de sfeer op The Woman I Would Be eerder melancholisch dan depressief. Op nummers als Forever Blues en vooral Begin Again toont Haden Lee bovendien dat ze niet bij de pakken neer gaat zitten: ’I’m learning now, I’m pushing through and I will begin again’. Dat soort prachtige, ingetogen liedjes maken The Woman I Would Be een debuut van een zeldzaam niveau.
Recensent: Roeland Smits
Bron: Popmagazine Heaven, nr. 6/2024
Gepubliceerd op Muziekwereld: 15 december 2024