Bridget Kearney Won't let you down (Waardering Muziekwereld) 8
Op de muzikale kilometerteller van Bridget Kearney prijken ondanks haar nog relatief jonge leeftijd al aardig wat eenheden. Met name als zangeres-bassiste van soul-popsensatie Lake Street Dive deed ze de voorbije jaren al uitgebreid van zich spreken. En misschien nog wel meer door haar aan het oeuvre van dat collectiefje bijgedragen songs. Die behoorden immers geregeld tot het beste van wat de groep te bieden had. En bovendien kaapte ze er ook al een hoofdprijs mee weg in het vermaarde John Lennon Songwriting Contest.
Met Won’t Let You Down zet Kearney nu ook haar eerste solostappen. En wat meer is, ze doet dat opvallend monter. Ze slaagt er absoluut in om de in de titel van haar debuut gemaakte belofte ook effectief na te komen. Tussen sixties pop, eighties soft rock en indie van het modernere type doet ze onderweg zo menig halte aan. Onder meer invloeden van de Beatles, Fleetwood Mac, Wilco en Beck laten zich daarbij her en der aanwijzen. En toch heeft het eerste solo-album van Kearney een eigen smoel. Ondanks alles klinkt wat ze doet erg fris en origineel.
Openingsnummer en title track I Won’t Let You Down kerft zo spichtig om zich heen glurend de letters catchy indie pop tussen luisterbereide oren, What Happened Today is soulvol Beatle-esk spul overgoten met een vleugje Aimee Mann-charme, Serenity profiteert van opvallend, prettig gestoord toetsenwerk om de zomer vastberaden bij de haren te grijpen en weer wat dichterbij te sleuren en het bedaarde Wash Up is zowat een schoolvoorbeeld van Fleetwood Mac-insijpeling in andermans werk – een radiohit in wording? De nodige soul stroomt vervolgens door popwateren in het ook al erg knappe Who Are We Kidding, Living In A Cave is op zijn beurt radiovriendelijke indie pop, Love Doctor belandt mede dankzij opvallend gitaarwerk ergens tussen pop, rock en soul en Nothing Does It is wat Nick Lowe ooit omschreef als “pure pop for now people”, maar dan wel met een zekere hang naar de sixties. Afgesloten wordt er met de tandem Daniel en So Long. Het eerste een streepje springerige pianopop, het tweede een pracht van een atmosferische ballad.
Bepaald intrigerend schijfje, als je het ons vraagt.
Bron: www.ctrlaltcountry.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 20 mei 2017