Wilma Archer - A western circular (Waardering Muziekwereld) 9
Ėén van de argumenten die ik nog wel eens hoor waarom (oude) muziekliefhebbers niet of weinig meer naar ‘nieuwe muziek’ luisteren zou in het feit gelegen moeten zijn dat ‘nieuwe muziek’ niet meer vernieuwend of verrassend zou zijn. De aankoop van “A Western Circular” van Wilma Archer zou deze mening meteen naar het Rijk der Fabelen kunnen doen belanden. Dit album mag dan wellicht niet zozeer vernieuwend zijn als wel zeer verrassend. En steengoed. Vooral dat laatste.
Will Archer is een producer en multi-instrumentalist uit Groot-Brittannië. Zo heeft hij onder meer albums van Jessie Ware en het fraaie album “Miss Universe” van Nilufer Yanya geproduceerd, waarop hij ook meespeelt. Maar behoudens producer is hij vooral ook muzikant. In 2015 heeft hij een album uitgebracht onder de naam Slime, maar “A Western Circular” is het debuut onder het pseudoniem Wilma Archer. Het is een verzameling van tien tracks die eigenlijk geen verzameling is. Het is een soort muzikale reis door het wonderlijke, creatieve brein van Archer. Een denkbeeldig hotel waarbij de tien kamers volledig van elkaar zijn ingericht door deze muzikale en bijzonder inventieve binnenhuisarchitect, waarbij je moet vaststellen, nadat je alle tien de kamers hebt gezien, dat ze toch een geheel vormen. Zo voelt “A Western Circular” aan. Als je de muziek zou moeten omschrijven dan zou je kunnen zeggen dat de basis wordt gevormd door jazz en op een aantal tracks is hij zeker in die hoek te vinden, maar evenzovaak slalomt hij langs de poorten van de soul, hiphop, klassieke muziek en tracks die je gewoon nergens onder kunt brengen. Zo opent hij met het titelnummer dreigend, maar schakelt hij, door de inzet van een cello, net zo makkelijk over op klassieke muziek. En als hij al de hiphop opzoekt, zoals in “Last Sniff”, waarbij hij hulp krijgt van rapper MF Doom, dan maakt hij er, qua instrumentale ondersteuning, een meesterwerkje van door wederom die cello in te zetten om mede het ritme te bepalen en de melodielijnen in te kleuren. Datzelfde principe laat hij op Cheater, gezongen door Sudan Archives, terugkeren, met dien verstande dat het koperwerk dan voor het ritme zorgt. Het gros van het album is instrumentaal. Op twee tracks is zanger Samuel T Herring van The Future Islands te horen. Op “The Boon” klinkt hij in het begin erg breekbaar, maar het nummer ontvouwt zich, mede door fraai koperwerk, prachtig. En uiteindelijk zorgt Herring voor een wonderschone, emotionele climax. Op “Decades”, waarop ook Laura Groves is te horen, klinkt hij vanaf het begin af aan indrukwekkend. Het album sluit af met één van de hoogtepunten, “Ugly Feelings (Again)”. een formidabel instrumentaal nummer, waarbij het fraaie samenspel tussen twee tenor- en een baritonsaxofoon centraal staat.
Het meest bijzondere aan dit album is dat het, ondanks de originele aanpak en het feit dat het met regelmaat spannende muziek oplevert, nergens ontoegankelijk wordt. Sterker nog, de cd weet met regelmaat te betoveren en schreeuwt erom herhaaldelijk te worden beluisterd. Feit is wel dat, door de veelzijdigheid, het moeilijk is om een track te kiezen die symbool staat voor het album. Maar juist dat is dan ook weer de kracht van dit ongelooflijk sterke debuutalbum van Wilma Archer. Het zou zonde zijn als deze plaat onopgemerkt blijft. Daarvoor is dit album gewoon veel en veel te goed. Nu maar hopen dat hij onder dit pseudoniem muziek blijft uitgeven.
Recensent: Ed Muitjens (Blog Johnnys Garden)
Deeplink: read://https_johnnysgarden.nl/?url=https%3A%2F%2Fjohnnysgarden.nl%2Fa-western-circular%2F
Gepubliceerd op Muziekwereld: 17 september 2020