Weyes Blood - Titanic rising (Waardering Muziekwereld) 9
Weyes Blood pakt op Titanic Rising
flink of zelfs overdadig uit en levert een buitengewoon fascinerend album op dat
je op verschillende manieren kunt beluisteren.
Weyes Blood, het alter ego van Natalie Mering, had al een
drietal fascinerende albums op haar naam staan, maar zet een volgende stap met
het bijzondere en wat mij betreft wonderschone Titanic Rising. Het is een album
dat je heen en weer slingert tussen Joni Mitchell, Aimee Mann, ABBA, The
Beatles, Kraftwerk, John Barry, Laura Nyro, Enya, Depeche Mode, Jenny Hval en
nog veel meer, maar dat uiteindelijk vooral klinkt als Weyes Blood. Het is een
album vol tijdloze popliedjes, maar ondertussen gebeurt er zoveel dat het
je soms duizelt en bouwt Natalie Mering bijna stiekem aan een uniek geluid.
Het is een intrigerend rijtje albums
dat de Amerikaanse band Weyes Blood op haar naam heeft staan. The Outside Room,
het in 2011 verschenen en slechts in kleine kring opgepikte debuut van de band
rond of feitelijk het alter ego van Natalie Mering, maakte het de luisteraar nog
niet makkelijk met lange tracks en muziek die in het hokje freak-folk paste.
Op het in 2014 uitgebrachte The Innocents vermengde Natalie Mering, die voor
Weyes Blood deel uitmaakte van de band Jackie-O Motherfucker, folk en
psychedelica met zowel zweverige als donkere klanken en werden haar songs net
iets toegankelijker. Deze lijn werd doorgetrokken op het uit 2016 stammende
Front Row Seat To Earth, dat ook nog eens invloeden van de grote vrouwelijke
singer-songwriters uit de jaren 70 verwerkte en nog wat toegankelijker en bij
vlagen zelfs zoet klonk.
En nu is er dan Titanic Rising dat op het eerste gehoor een volgende reuzenstap
zet richting de singer-songwriter pop uit de jaren 70. Op het geweldige Front
Row Seat To Earth koos Weyes Blood zo nu en dan voor zoete klanken en deze zijn
nu zo nu en dan verruild voor honingzoete klanken. De rijkelijk met strijkers
versierde instrumentatie doet zeker bij eerste beluistering wat pompeus aan en
wanneer Natalie Mering op haar mooist zingt heb ik zelfs wat associaties met The
Carpenters (en dat is wat mij betreft niet iets om je voor te schamen).
Titanic Rising bevat een aantal tijdloze popliedjes die
onmiddellijk herinneren aan de muziek die door de grote singer-songwriters uit
de jaren 70 werden gemaakt. Het is bij Weyes Blood meestal echter niet zo simpel
als het lijkt en dat is ook dit keer het geval. De instrumentatie op Titanic
Rising zit volgestopt met bijzondere klanken en is experimenteler of in ieder
geval avontuurlijker dan je bij oppervlakkige beluistering hoort.
Bij oppervlakkige beluistering hoor je natuurlijk de prachtige
stem van Natalie Mering en de stevig aangezette pianoklanken en strijkers, maar
wanneer je het album met de koptelefoon beluistert hoor je ook nog een
eigenzinnige elektronische onderlaag, die het geluid van Weyes Blood toch weer
iets unieks geeft. Het is een
elektronische onderlaag die net zo makkelijk flirt met New Age als met 80s
kitsch of juist 70s elektronica pioniers, waardoor de muziek van Weyes Blood je
met grote regelmaat op het verkeerde been zet.
Titanic Rising kun je hierdoor op twee manieren beluisteren.
Je kunt jezelf compleet verliezen in de rijk georkestreerde en volstrekt
tijdloze popliedjes of je kunt op zoek gaan naar alle bijzondere details die
Weyes Blood heeft verstopt op haar nieuwe album. In beide gevallen valt er veel
te genieten.
Natalie Mering zingt op Titanic Rising met nog wat meer
overtuiging en is niet bang voor een suikerlaagje meer of minder. Het doet me af
en toe wel wat denken aan Aimee Mann en laat dat nu net een van mijn favoriete
singer-songwriters zijn. De tijdloze songs staan soms met één been in de
hoogtijdagen van de Laurel Canyon Scene, maar het is wel “Joni Mitchel
geproduceerd door Brian Eno”, aldus AllMusic.com.
Titanic Rising zit vol echo’s uit het
verleden (en sleept er ook nog eens Beatlesque of Abbaesque klanken en refreinen
bij), maar iedere keer wanneer Weyes Blood het avontuur opzoekt ben je
onmiddellijk weer in het heden. Ik kan me voorstellen dat er muziekliefhebbers
zijn die het net wat te veel of zelfs flink “over the top” vinden, maar ik ben
zelf steeds meer onder de indruk van het grootse en meeslepende album dat Weyes
Blood heeft afgeleverd en dat ook bij de zoveelste beluistering weer nieuwe
dingen laat horen.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: read:http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2019/04/weyes-blood-titanic-rising.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 16 mei 2019
|
|