Viviane - Dia nuovo (Waardering Muziekwereld) 9
Het leven heeft soms van die grappige verrassingen in huis...Een klein jaar geleden was ik in Lissabon en hoorde ik in de lokale Fnac een zangeres, die een heel aparte stem had en van wie de nieuwe CD de volgende dag zou uitkomen. Fnac had een advanced copy en probeerde die uit, maar had ze nog niet te koop. Zoals dat gaat: een mens komt terug van Lissabon, vergeet die plaat en krijgt ze dan, tien maanden later, via de mensen van Xango, in zijnb “te bespreken”-pakketje. Nu had ik de plaatkaft nooit gezien, maar toen ik het schijfje in de cd-speler stak, wist ik al na vijftien seconden waar ik dit eerder had gehoord.
Dit dus bij wijze van inleiding.....nu even Viviane situeren: geboren in Frankrijk en al jong naar Portugal verkast, waar ze, zo'n 25 jaar geleden, de groep Entre Aspas vormt met ondermeer To Viegas, haar compaan/snarenwonder, die ook vandaag nog de muzikale lijnen uitzet. Zes platen maken ze met die band maken en er in 2005 mee ophouden. In dezelfde periode was Viviane ook betrokken bij andere projecten: Linha Da Frente was er één van en later volgde, alweer met Viegas Cameleão Azul en mocht u daar de CD “O Sul” nog ergens van kunnen scoren, dan zal u me zeer dankbaar zijn, want dat is een pareltje, rond de poëzie van Fernando Cabrita.
Kort nadien, in 2005, was het tijd voor de eerste soloplaat van Viviane onder
eigen naam en na “Amores Imperfeitos” volgde “Viviane” in 2007.
2008 was het jaar waarin zij, naast onder anderen Mafalda Arnauth en Luanda
Cozetti aan de slag ging met het werk van Ary Dos Santos, een project waaruit
ook één CD resulteerde en in 2011 was er soloplaat nummer 3, “As Pequenas
Gavetas Do Amor” en in mei 2014 kwam er dan “Dia Novo, de plaat die heel recent
bij ons in de Lage Landen werd opgepikt en die vandaag het onderwerp is van onze
bezigheden.
Ik vermeldde het al: Viegas is nog altijd de man aan de snaren en hij levert, samen met Viviane,alle “nieuwe” muziek, waarmee ik bedoel: alle muziek van nummers die geen covers zijn. Om met die covers te beginnen, er zijn er drie. De eerste is een heel indringende lezing van”Con Toda Palabra” van de betreurde Lhasa de Sela, uit haar formidabele “The Living Road”-album. Die moest u ook nog maar eens uit de kast halen, trouwens....Verder is er “A Outra” van de Braziliaan Marcelo Camelo en ook de plaat waar dit nummer uit komt, mag ik u van harte aanbevelen: “Ao Vivo no Theatro São Pedro” is een ongelooflijk mooie liveplaat van een kerel die hier maar al te onbekend is gebleven. Derde cover is er eentje van “Comment Te Dire Adieu”, een tekst van Serge Gainsbourg, geschreven voor Françoise Hardy op een nummer dat al twee jaar eerder werd opgenomen door de ook al immens straffe zangeres Margaret Whiting, bij wie de song “It Hurts To Say Goodbye” heette.De versie van Viviane leunt nogal aan bij die van Françoise Hardy, al krijgt het nummer ook een heuse Portugal-injectie Als radiomakers het willen, krijgt het nummer in deze versie meteen de status van radiohit.
Voor zover ik kon achterhalen zijn de andere teksten waar Viviane en Viegas muziek bij maakten, er allemaal van Portugese dichters of minstens tekstschrijvers. Hugo Costa leverde ook in het verleden al teksten aan Viviane en deze keer zette ze zijn “Do Chiado Ate Ao Cais” op muziek, meteen de opener van de plaat, een midtempo popsong, waarmee Viviane al meteen haar vocale kwaliteiten kan etaleren. Je denkt daarbij meteen aan Dusty Springfield en zoiets noemen we “binnenkomn langs de grote poort”. . “A Plenos Pulmões” is van theaterman -en vriend van Amalia Rodriguez- Tiago Torres da Silva en in deze song houden we het midden tussen pop en fado. Jose Luis Peixoto, van wiens hand de tekst van de titeltrack is, is ook al een oude bekende van Viviane, is wel een héél grote naam in de hedendaagse Portugese literatuur. Theaterstukken, poezie, liedjesteksten voor onder andere Misia en Joana Amendoeira...hij heeft het allemaal op zijn actief. Zijn “Dia Novo” brengt ons echt in fadosferen en alweer blijkt wat voor sterke zangeres Viviane wel is. De Franse Braziliaan Pierre Aderne leverde “Pomar” aan, een nummer waarin de stem van Viviane mij heel sterk aan Adriana Calcanhoto doet denken, de eerder al vermelde Fernando Cabrita schreef “Vai Mole a Manhã”, dat een beetje jazzy ingekleurd wordt en “Poema de Viùvo Jovem”.Dit alles betekent dat de plaat ook drie eigen nummers bevat en het moet gezegd dat die allerminst uit de toon vallen: “Recomeçar” straalt ontiegelijk mooi, heel veel weemoed uit, een eigenschap die je makkelijk met saudade en fado associeert, en tegelijk is er, aan het eind van de song, dat gefloten lijntje, dat meteen de zon naar binnen laat.”Trajei-me de branco” is dan weer een en al verlangen en tristesse, terwijl “Era a voz que salvava” een ochtendlijke observatie is van mensen die schijnbaar doelloos door elkaar wriemelend de straten van de stad bevolken. Ook een en al fado en dus een en al weemoed, al hoor ik her en der ook flarden en echo's van Frans chanson, genre Aznavour of Barbara.
Wat hebben we dan, samengevat? We hebben een heel straffe plaat van een heel straffe zangeres met een dito band achter zich. Zij is misschien eerder vertolkster dan songschrijfster, kent zowel de fado als het Franse Chanson en ze is dus, ook voor u, vanaf nu redelijk onmisbaar in uw platenkast.
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Deeplink: http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2015/APR1/CD11.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 26 april 2015
|
|