Vingefang - Tidens ekko (Waardering Muziekwereld) 9
Achter deze groepsnaam, die “spanwijdte” betekent, gaat een heel bijzonder duo schuil. Miriam Ariana is van Franse komaf en bracht haar jeugd door in artiestenmilieus in de Haute-Loire. Dat belette haar niet om spoorslags verliefd te worden op de Braziliaanse forró en die achterna te reizen en later verschillende muzikale projecten op te zetten rond grenzen-overschrijdende muziek van over de hele wereld. Tegenwoordig woont Miriam in Denemarken. Lene Høst is Deense en beleefde haar jeugd in een huis dat vol muziekinstrumenten stond vanwege een moeder die muzikant was. Dat zijzelf de muziek zou ingaan, stond dus een beetje in de sterren geschreven en ze werd dan ook bachelor in Scandinavische folk en master in “koorleiding”.
Hoe de twee elkaar ontmoet hebben is me niet meteen duidelijk, maar ik weet wel dat ze een drietal jaar geleden een eerste plaat uitbrachten waarvan toen Vingefang de titel was, een titel, die later de duo-naam zou worden. Vandaag zijn ze er dus met hun tweede plaat en die is behoorlijk adembenemend, omdat ze zo veelzijdig is en omdat ze zo losjesweg alle grenzen tussen talen, landen en muzikale genres overstijgt. De dames hebben ook in Tanzania, Brazilië en Zweden gewoond en weten dus perfect wat het is de grenzen te overschrijden of te doorbreken. Beide vrouwen zingen en Lene speelt daarbij ook nog piano, gitaar en percussie, terwijl Miriam het bij (alt)viool en percussie houdt.
De plaat bevat tien meestal zelfgeschreven liederen en opent met Medmennesket, wat zoveel betekent als “medemenselijkheid”, een combinatie van de Scandinavische “trall”-zang, het zingen zonder woorden, en een bijpassende, zelfgeschreven melodie, die aan het eind een strofe-met-tekst meekrijgt, waarin de luisteraar ertoe aangezet wordt het leven ten volle te beleven en de warmte daarvan te dele, met diegenen, die hij op zijn weg tegenkomt. Dat mag naïef klinken, maar mij deed het deugd,zoiets nog eens onder woorden gebracht te horen worden door een duo dat ik helemaal niet kende. Njia Yangu is van de hand van een vriend van Lene, die Tanzaniaans is en handelt ongeveer over hetzelfde onderwerp: “ga je eigen weg en omarm de dingen, die zich onderweg voordoen, want je bent wat je beleeft”. Het duo schreef een “koppel”-instrumental, die naadloos bij dat nummer past en de titel Njia Jig meekreeg, waarna een in het Frans gezongen La Valse Sans Fin volgt dat handelt over “Leven” en “Dood”, die zonder elkaar niet zouden bestaan en dus onmisbaar zijn voor elkaar. Polska til Mor was een verjaardagsgeschenk van Lene voor haar moeder, toen zij 60 werd en wat een “polska” is, hoef ik trouwe lezers van deze kolommen niet uit te leggen. Wel kan ik kwijt dat het een hele mooie melodie is, die viool en piano combineert. Een heel andere toer gaat het duo op met Vendedor De Caranguejo, een Braziliaanse forró-song, waaraan een Reel Of The Crabs van eigen makelij vastgehaakt wordt. De Braziliaanse sfeer wordt verder aangehouden in Girando Na Renda,ooit een hit voor Roberta Sà, maar de rest van de plaat doet weer volledig Scandinavisch aan, al herbergt de titelsong (“echo van de tijd”) toch wel wat samba-akkoorden. Het afsluitende duo Lill-Lizzy en Gränslös vatten het werk van de dames en de sfeer van de plaat mooi samen: het eerste is een klein melodietje om een “nieuw leven” te verwelkomen, het tweede is dan weer een oproep om komaf te maken met allerlei grenzen, zowel die binnen in ons als diegene die we al dan niet mee helpen bouwen tegenover de anderen.
Ik hou van deze mentaliteit en ik ben overweldigd door de eenvoudige kracht, die deze twee dames uitstralen. Was de hele wereld maar als zij…
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Deeplink: https://www.rootstime.be/index.html?https://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2018/JULI1/CD77.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 23 september 2018
|
|