Tom Freund - Two moons (Waardering Muziekwereld) 8
Songwriter en multi-instrumentalist Tom Freund is van vele markten thuis. Hij bracht ondermeer ‘Hug Trees’ uit, een album voor kinderen en ook nog een kerst-cd. Zijn eerste soloalbum ‘North American Long Weekend’ dateert van 1998 en er volgden nadien nog meerdere op zijn eigen label, Surf Road. ‘Pleasure And Pain’, samen met Ben Harper, gaat terug tot 1992, wat erop wijst dat zijn carričre al meer dan twee decennia omspant. Op dit laatste zelf geproduceerde album ‘Two Moons’, zijn zevende studioalbum, toont hij zich van zijn meer kwetsbare kant. Niet dat hij dit op zijn vorige albums ook al niet deed, maar nu lijkt het wel alsof hij een statement maakt: ‘Lemme Be Who I Wanna Be’ en compromissen uit de weg gaat. Daarin blikt hij terug op zijn gelukkige kinderjaren in het teder mijmerende ‘Happy Days Lunch Box’ met haast koesterende vioolbegeleiding. Hij schreef ook het melancholische ‘Mind Of Your Own’ waarvan de songlijnen opdoken even vóór het ouderlijk huis zou worden verkocht, dat hierdoor overkomt als een laatste spijtig omkijken. Pedalsteel, harmonica en backingzang zalven het afscheid en doen de zanger uitgeleide.
Met zijn warme ietwat nasale stem verhaalt Tom Freund over memories en reflecties die zijn songs emotioneel kleuren zoals vrijheidsdrang, liefde, spijt en hoop. In het lijzig gezongen ‘Same Old Shit Different Day’ met mariachi blazers klinkt enige bitterheid door. Het zou mijn favoriet kunnen zijn, maar met dat etiketje is het jazzy ‘Weekend Guy’ al gaan lopen waarop mandocello en harmonica ritmisch meewandelen. Hij schreef dit samen met zijn vriend Brett Bennen. Al de andere songs componeerde hij in zijn eentje, waarbij je als zijn mogelijke invloeden Randy Newman, Paul Simon of Graham Parker zou kunnen noemen. Maar ook Led Zeppelin wanneer hij naar de elektrische gitaar grijpt, zoals op ‘Grooves Out of My Heart’ met Michael Jerome op drum. Tom Freund, die zich vijftien jaar geleden terugtrok in Venice, Californië, vond daar menig muzikant met wie hij graag optrok en speelde. Het melancholische ‘Angel Eyes’ met de cello van Gabe Noel zou op zijn waardering kunnen wijzen.
Zelf speelt Tom Freund behalve akoestische en elektrische gitaar nog een vijftal andere instrumenten waaronder contrabas, piano, ukelele, moog en snare drum. Freund heeft trouwens nog een tijdje bas gespeeld in het countryrockgroepje ‘The Silos’. Maar die tijd ligt achter hem en hij kiest nu voor sobere verhalende songs met klankrijke instrumentatie. Op het laatste fragiele ‘Sugar Pie’ hoor je de violen van Oliver Kraus en op het lichtvoetige ‘Next Time Around’ lijkt de sirenezang van Serena Ryder je aan te lokken, tegelijk troostend en aanmoedigend als de eindgeneriek na een liefdesdrama. In een tijd van schaarste aan poëziebundels zou je hopen dat elke songpoëet ook een tekstboekje bijsluit. Niet dus, maar de melodische zang van Tom spreekt voor zichzelf, zoals hij ongemerkt zijn gevoelens door de lijnen weeft met een opbeurende boodschap aan het einde. Dit product kwam er trouwens dankzij de Pledge Music campagne, een variant op het fondsenverwervende ‘Kickstarter’. Fans heeft Tom Freund trouwens bij hopen, zowel in Amerika als in Europa, wat ook zal blijken als hij binnenkort in Bree in het gezellig clublokaaltje opduikt.
Marcie
Bron: www.rootstime.be
Deeplink: http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2014/SEP1/CD178.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 20 september 2015
|
|