The Henry Girls - Far beyond the stars (Waardering Muziekwereld) 8½
Drie zussen, Karen, Lorna en Joleen McLaughlin uit het Ierse Donegal, noemden hun trio naar hun grootvader toen ze, nu zo’n kleine vijftien jaar geleden besloten hun samenzang een wat meer vormelijk karakter te geven en ze heten dus sindsdien The Henry Girls. Deze nieuwe cd is hun zesde studioplaat en die bevat, naast twee covers, elf zelfgeschreven nummers. Die kun je omschrijven als een mix van celtic folk en americana, waarvan de meest opvallende ingrediënten de drie engelenstemmen van de dames zijn én de keuze voor de instrumenten, die je doorgaans met de Appalachen associeert: fiddle, accordeon, banjo, ukelele en staande bas. Het meer Keltische accent wordt aangeleverd door de harp en de piano, maar, zoals al gezegd: uiteindelijk draait het toch vooral om de stemmen en om de songs.
Een paar daarvan stonden al eerder op de vorig jaar verschenen ep Sketches, namelijk Slow Down, Falling in Love Again en Don’t Call Me Honey en de covers zijn er van Rebel Girl, ruim een eeuw geleden geschreven door activist Joe Hill en Satisfied Mind, de bijna klassieker, die we allemaal leerden kennen via Porter Wagoner. De eigen songs mogen de plaat openen: Oh Why heeft het over sterke, onafhankelijke vrouwen en klinkt in mijn oren redelijk onweerstaanbaar met de banjo en de drums die de zang heel fijn aanjagen. Dan volgt A Friend Like You, op en top Iers, terwijl Down By The River ons helemaal naar de Appalachen voert.
Relaties en gevoelens, de zogeheten “matters of the heart” hebben duidelijk de bovenhand, al lijkt ook het wereldgebeuren de dames bezig te houden: More Love, More Silence is een oproep tot de mensheid in het algemeen, om meer rust en liefde toe te laten en niet altijd in gekakel en gekonkel te vervallen. Ocean of War beschrijft dan weer het lot van mensen die op de vlucht gaan voor oorlog en geweld en het gecoverde Rebel Girl is een eerbetoon aan Elizabeth Gurley Flynn, destijds de leidster van de vakbond, die zich het lot van de arbeiders uit de industrie aantrok.
Naar mijn gevoel is de allermooiste song op de plaat No More Maybes, waarin op een heel knappe harpbegeleiding gemijmerd wordt over wat het inhoudt jezelf te blijven, terwijl je in een relatie zit. Het citaat “we’re always playing the same game. So you’l drink whisky, i’ll drink wine, weel see the sunshine through the rain”, vat dat allemaal schitterend samen en het nummer is een mooie doorsnede van wat je van deze fantastisch zingende dames kunt verwachten.
De plaat is werkelijk heel mooi, zij het dat ze misschien wat braafjes klinkt op sommige momenten, maar verder krijgt u van mij geen negatief woord te lezen.
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 23 mei 2017
|
|