Santigold - 99˘ (Waardering Muziekwereld) 7
Wie er – zoals Santigold – drie jaar tussenuit knijpt, moet daarna hard werken om weer gehoord te worden. Terwijl me mevrouw bijkans dood hebben geknuffeld vanwege haar vorige twee albums Santogold (2008) en Master Of My Make-Believe (2012). Maar het geheugen van de muziekliefhebber kraakt onder het enorme aanbod (en natuurlijk de gevaren die bij de bar van de concertzaal op de loer liggen). Santigolds terugkeer is prima ingeleid met de single Can’t Get Enough Of Myself met de hoofdletter C van catchy. Dat zorgt evenwel nog niet voor taferelen die we kennen van Santigolds Britse collega Adele, die ervoor zorgde dat de platenboeren de kerstdagen niet langer met water en brood hoefden te vieren. Santigold is een maatje kleiner, maar ze was wel altijd spannender. Een leuke single maakt echter nog geen geslaagd album. Tweede single Who Be Lovin Me met iLoverMakonnen geeft meer zekerheden. Ze heeft het dus nog. Maar dat gumt niet alle vraagtekens achter 99˘ uit. Want had dit album niet evengoed twee weken na Master Of My Make-Believe kunnen verschijnen? Wie hoort hoe Santi zich de afgelopen drie jaar heeft ontwikkeld, mag het mij vertellen. Die scherpe rand waarmee ze bekend werd, lijkt er netjes te zijn afgeschuurd. De energie is er nog, luister naar Banshee, maar een nummer als Big Boss Big Time Business had stukken scherper gekund. Het ligt overal goed in het gehoor en je trekt er zo nog een handjevol singles van, maar de combinatie van dance, hiphop, pop, reggae en de typische stem van Santi White is bekend. Wat mist is een producer, die de boel eens even flink had opgeschud. Het equivalent van iemand die je tepel tussen duim en vinger pakt en dan even 180 graden draait. Dan had Santigold pas echt ieders onverdeelde aandacht met haar terugkeer, die nu wat lauwtjes uitpakt. En dat is zonde voor zo’n bijzondere artieste.
Auteur: Alex van der Hulst
Bron: Oor, nr. 01/2016
Website: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 20 februari 2016
|
|