Vargas Blues Band - Love, union, peace ****
Toen ik voor de eerste keer deze cd van de Vargas Blues Band beluisterde, lekker hard knallend in de auto, viel mij meteen op, naast de onmiskenbaar knappe productie (van gitarist Javier Vargas zelf), het instrumentale peil en de lekkere songs. Ik had snel het gevoel dat er aan het album veel (bluesrock)volk meedeed, vooral achter de microfoon. Dat vermoeden werd bewaarheid: de onvergelijkelijke Jack Bruce zingt en bast o zo herkenbaar op ‘Pretty Blue’ en de opvallende link met Santana, vooral in het begin van de cd, zit ‘m natuurlijk in Alex Ligertwood als zanger van o.a. het openingsnummer Tiny Paradise. Maar ook bijvoorbeeld Glenn Hughes (Deep Purple), Reese Wynans (keys van SRV), Elliott Murphy (zichzelf; zang op Deep Blue) en Devon Allman (zoon van Greg en wat een stem!) maken hun opwachting op de smaakvolle blend van rock en Latijnse klanken, die Love, Union, Peace is. Noch die latino motieven, noch de bundeling van krachten zijn een verrassing als je de bio van Javier Vargas doorneemt: hij pendelde heel zijn leven tussen Buenos Aires, Madrid, Nashville en LA en vertoefde zijn hele carrière, vanaf de late seventies, in het gezelschap van de hele groten van blues en rock. In 1991 kwam de eerste van de intussen vele cd’s onder eigen vlag. Vooral nr. 3, Blues Latino (met o.a. Chris Rea, Flaco Jiménez en Junior Wells) scoorde goed. Carlos Santana pikte de titelsong op en speelde hem op Woodstock 1994. In elk geval groeit Love, Union, Peace bij elke beluistering, dank zij de bovenvermelde elementen. De diversiteit binnen de eenheid van rock/blues/latino maakt er zo’n leuke trip van. Er is ook plaats voor enige verfijning: geslaagd vind ik de confrontatie van de elektrische van Vargas met de flamenco gitaar van Juan Gómez ,,Chicuelo’’ en met de vocalen van Angélica Leyva ,,La Tremen’’ op Agua Clara. Inderdaad, helder water, zoals de titel aangeeft. Het instrumentale ‘God Give Me Strength’ van Burt Bacharach-Elvis Costello geeft Vargas de kans als gitarist uit te halen, maar ik prefereer meer het lekker vettige ‘Mother’s Day’ gezongen door Tim Mitchell, voortgejakkerd door een op hol geslagen bas.
7 juli 2005