Tori Amos - Under the pink **** (Re-play)
Een voormalig conservatoriumstudente uit North Carolina, de dochter van een dominee, raakt op drift in de grote stad Los Angeles, maakt er een misplaatste rock & roll-plaat (Y Kant Tori Red), keert terug tot grand piano en maakt een wonderschone cd vol openhartige luisterliedjes, getiteld ‘Little Earthquakes’. Ziehier de Tori-Amos story in een notendop. Als muziek kan betoveren, dan gebeurt dat wel op dit album. Deze dame heeft een gave voor het schrijven van meeslepende melodieën, die, gepaard aan haar behoefte om in haar teksten haar hele ziel en zaligheid bloot te leggen, tot resultaten leidt die in het kabinet van de luisterpop op de hoogste plank kunnen worden bijgezet. Aanvankelijk meende ik dat Under The Pink duidelijk minder was dan Little Earthquakes, maar na herhaald draaien ben ik gaan twijfelen. Past The Mission,The Wrong Band en Icicle kunnen zich meten met het beste van de vorige cd. Yes, Anastasia klinkt groots en meeslepend, maar misschien toch ietsje te pompeus. Terwijl haar poging om in The Waitress La Bush naar de kroon te steken mij ook steevast naar de afstandsbediening doet grijpen. Met Kate Bush heeft Tori Amos ook haar hang naar het hogere en het esoterische gemeen, terwijl zij in haar poëtisch-erotische momenten (Icicle) aan Joni Mitchell doet denken. Op het enigszins morbide Past The Mission hoor ik tot mijn verrassing de stem van Trent Reznor van Nine Inch Nails. Ja, Tori houdt ook van hardcore en grunge! En ‘is she still pissing the river’ (Spacy Dog) verwijst natuurlijk naar Patti Smith. In God richt Tori zich tot het opperwezen met de opmerkelijke tekst: ‘Tell me you’re crazy/Maybe then I’ll understand’. Under The Pink, geproduceerd door haar vaste kracht Eric Rosse en Amos zelf, is een album dat je na enkele malen draaien niet meer loslaat. Bekoorlijke bekentenispop van een prettig gestoorde ijsprinses.
27 januari 1994