Stacey Earle - Dancin' with them that brung me **** (Re-play)
Er zijn van die platen die bij een eerste beluistering nog nauwelijks opvallen. Na een keer of vijf beginnen ze te ‘groeien’: je pikt er een of twee nummers uit die erg in de smaak vallen, je draait de volumeknop verder open en langzaam dringt het tot je door dat je met iets bijzonders te maken hebt. Iets dergelijks overkwam mij met singer-songwriter Stacey Earle. Het succes van Simple Gearle (1998) en de daaropvolgende optredens hebben haar kennelijk goed gedaan, want uit de eigen composities en trefzekere zang van deze tweede cd spreekt toegenomen zelfvertrouwen. Ze ontwikkelt haar eigen stijl en treedt steeds verder uit de schaduw van haar grote broer. Dat die ontwikkeling zo snel gaat is opvallend voor een laatbloeier als zij. A little late for sweet sixteen / but at least I made it to the ball, zingt zij daarzelf over. In menig interview verontschuldigt ze zich voor het persoonlijke karakter van haar songteksten, maar die vallen juist op omdat ze zo direct zijn en ieder cliché uit de weg gaan. In Kiss Her Goodnight beschrijft Stacey de bijzondere liefde voor een kind, zonder ook maar één keer in grote woorden te vervallen. Lichtvoetige liedjes voeren de boventoon, maar How I Ran, het mooiste nummer van het album, gaat over de tegenstrijdige gevoelens die een relatie met zich meebrengt. Hoe persoonlijk ze durft te zijn, hoe meer Stacey Earle haar eigen toon lijkt te vinden. Deze ‘gearle’ zou weleens minder ‘simple’ kunnen zijn dan ze zelf dacht.
30 augustus 2000