Country
is zo Amerikaans als het groot is. Geen wonder dus dat het merendeel van de
14-jaar oude carrière van Shelby Lynne aan deze kant van
de grote plas vrijwel onopgemerkt voorbij is gegaan. Tot zij
in 2000 een Grammy verdiende met het album "I am Shelby Lynne". Na 5 jaar
hectisch toeren zat Shelby voor het eerst stilletjes
thuis, op zoek naar rust. Haar gedachten kregen de vrije loop. Een
perfecte voedingsbodem, zo blijkt, voor het persoonlijke document "Identity
crisis". De plaat klinkt vooral ruw en elementair, doorwandelt verschillende
genres maar blijft één geheel. Logischerwijs zijn er de countrysongs
zoals opener "Telephone". Hartverscheurende klasse vinden we in "If I
were smart (I wouldn't have no heart)" en afsluiter "One with the sun",
akoestische soul in "I don't think so", rauwe blues in "Evil man" en "Buttons
and beaus", en rammelende rock-'n-roll à la PJ Harvey in "Gotta be better" en
"I'm alive". Het is wel goed schrikken wanneer tussen doorgaans ruwe country en
bluessongs het heel wijdse, bijna cinematografisch georkestreerde "Lonesome" als
spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt onbesuisd van wal steekt. Dit album gaat veel verschillende richtingen uit, maar die liggen daarnaast ook wel keurig op één lijn. Die lijn zet Shelby's fluwelen maar intense stem uit in een verzameling songs die hier en daar met rake zinsneden naar de keel grijpen. Ze vormen de perfecte soundtrack bij de warme gloed van een traag ondergaande zomerzon.