Sara Pace - Self-titled ****½ (CD Baby)  

Ik ben een beetje verliefd… Ik moet teruggaan naar de eerste platen van een Nanci Griffith of een Laura Cantrell dat ik mij nog zo meedogenloos heb laten inpakken door een stem en een stel liedjes op een debuut. Maar met Bob Dylan bedankt Sara Pace dan ook niet de eerste de beste voor zijn oneindige inspiratie in de liner notes van haar debuutalbum. Niet dat ze muzikaal gezien veel affiniteit vertoont met Ol’ Bawb. Het zullen integendeel eerder de fans van eerdergenoemde 2 dames en die van een Iris Dement of een Gillian Welch zijn bij wie haar liedjes zullen aanslaan. Akoestische pareltjes die veelal genoeg hebben aan een spaarzame begeleiding, bestaande uit een gitaar en een viool en sporadisch ook een pedal steel, een bas, een mandoline en drums. In het middelpunt van de belangstelling staan voortdurend de duizelingwekkend mooie stem van Pace en haar schitterende songs. Stemgewijs herinnert Pace mij een beetje aan Nanci Griffith. Zij het dat haar stem al bij al toch iets minder breekbaar aandoet. Qua songs laat ze zich eerder ergens in de buurt van een John Prine situeren. Heel erg persoonlijke teksten worden afgewisseld met sterke staaltjes van fictie als “Calamity Jane”. Als een bloedhete, gortdroge woestijnwind jaagt dat liedje stofwolken door de verlaten straten van je geest. Ongemeen beklijvende country folk storytelling. Ook bijzonder fraai is verder “Just As Well”, waarin Pace over zacht huilende gitaren heen haar verleden overpeinst en daarbij tot de conclusie komt:

“Sometimes when I think back

I wonder if I should have done things differently

But I know I can’t think like that

Because that will only keep you from being free”.

En dan is er nog het in haar eigen huiskamer en als een krakende LP beginnende “Lay My Body Down”, opnieuw zo’n akoestische beauty, waarin ze het heeft over waardig beter worden (niet ouder) totdat we tenslotte moeten heengaan. Maar eigenlijk hoor je op een plaat als “Self-Titled” (want dat is inderdaad de titel ervan) niet op zoek te gaan naar hoogtepunten. Dit album is gewoon één hoogtepunt! Toch nog één speciale vermelding, en wel voor “Hard To Imagine”, één van de weinige wat opgewekter aandoende deuntjes Voor het geval je je nog mocht afvragen, waarom ik spontaan aan John Prine gingen denken. Hier ligt de sleutel…

Dit is een album dat het absoluut verdient om gehoord te worden! Een absolute aanrader voor allen met een hart voor rootsmuziek. En uiteraard ook voor alle liefhebbers van zingende en schrijvende country folk dames

2 augustus 2004

Tracks en Credits