Various Artists - Putumayo presents Italia (Waardering Muziekwereld) 9
Op het meest recente verzamelalbum van Putumayo staan elf nummers met een heel relaxt jazzy karakter die zich stuk voor stuk prima lenen voor subtiele achtergrondmuziek. Muziek die duidelijk is geďnspireerd zoals deze in de jaren vijftig in de grote steden van Italië werd gespeeld in de bars en café’s. Niettemin een gevarieerd muzikaal tapijtje, met name vanwege de diverse invloeden in de muziek van zigeuners, samba en tango.
Van Simone Lo Porto verscheen tot dusver één album in ons land: La Valle Dell’Utopia (2007). Na beluistering van het uiterst prettig in het gehoor klinkende nummer Il Girasole vind ik het voor mijzelf een uitdaging dat album op te sporen en aan mijn muziekcollectie toe te voegen. Il Mare Mi Salava is echt een voorbeeld van zo’n sprankelend jaren vijftig-nummertje van Rossomalpelo. Dat geldt nog in sterkere mate van Alessandro Pitoni’s Colpo Di Coda met strijkers en accordeon, echt prachtig. Bandabardň is in Italië een bekende band, een zesmansformatie, die op deze verzamelaar een leuk plekje vindt met het popnummer Il Principiante. Giorgio Conte is de jongere broer van de bij ons veel bekendere Paolo. Grappig, met beluistering van Balla Con Me ervaar je nagenoeg hetzelfde stemgeluid als zijn broer en dit nummer op zich had op iedere cd van Paolo Conte ook moeiteloos kunnen worden ingepast. Lu Colombo & Maurizio Geri Swingtet is vervolgens alweer de zesde track met Gina, pure zigeunerswing á la Django Reinhardt. Il Viaggio is een track van Gianmaria Testa (1958), een Italo singer-songwriter die overigens pas laat doorbrak toen hij in 1993 en 1994 op het Recanati Festival eerste prijzen won en Nicole Courtois ontmoette die toen zijn eerste cd ging produceren. De paar jaar jongere Lino Straulino is ook een singer-songwriter puur sang. Zijn La Piccola Inglesina is een charmant verhalend liedje, toch weer heel anders dan de vorige song. Ook Lino bracht pas begin jaren negentig zijn eerste album uit, dus ook hij is net als Testa commercieel een laatbloeier. De pianist Roco de Rosa brengt met Iquique een instrumentaal nummer met zijn orkest, een rustige aanloop naar het pittige L’Americano, een heel leuk swing-jazznummer van Marco Calliari. En dan zijn we al beland bij de laatste track van Alessandro Mannarino die met het vlot gezongen Me So Mbraccato zorgdraagt voor een passend slot van dit leuke verzamelalbum.
Gepubliceerd op Muziekwereld: 3 juni 2009
|
|