P.J. Harvey - Uh huh her ****  

De 'koningin van de alternatieve rock' wordt P.J. (Polly Jean) Harvey wel genoemd. Toch krijgt ze ook wel eens kritiek. Haar album Stories From The City, Stories From The Sea (2001) werd door de Britse muziekpers beloond met de prestigieuze Mercury Prize, maar was volgens sommige fans van het eerste uur te glad en commercieel. En misschien ook wel te toegankelijk voor deze fundamentalisten, maar zij kunnen weer tevreden zijn met Uh Huh Her. Aan het begin van haar nieuwe album lijkt P.J. Harvey helemaal terug te keren naar het kale, droge, schurende geluid dat haar eerste platen Dry en Rid of me zo onontkoombaar maakte. Maar weldra komt aanzienlijk meer voorbij dan de combinatie van hakkerig gitaarwerk en rauwe emoties waarop ze patent lijkt te hebben. Polly Jean Harvey bestrijkt vele registers, van lieflijk en fluisterzacht tot vlijmscherp en vilein. Ze leidt ons in sober aangeklede nummers, op de drums na helemaal door haar ingespeeld, langs een heel scala van heftige emoties. Soms ingetogen, vaak ongegeneerd ongeremd. Zo scheldt ze (Who the fuck?), dan weer stopt ze agressie in bonbonverpakking. Ook een dikke minuut kustgeluiden en vogelgekrijs als bruggetje van de prachtige ballad The desperate kingdom of love naar slotnummer The darker days of me and him, mag je gerust extreem noemen. Maar hoe verschillend ze haar gevoelens ook verpakt, ze doet dat steeds trefzeker. En dat maakt luisteren naar Uh huh her een even intense als onvergetelijke ervaring.

24 juni 2004

Tracks en Credits