Pat Green - Lucky ones **½
Op zijn nieuwe cd Lucky Ones heeft Pat Green ongeveer de halve oude band van John Mellencamp ingepikt. We horen Dave Grissom op gitaar, Lisa Germano op viool en op een behoorlijk aantal tracks Kenny Aronoff op drums. Of dat leidt tot een even indrukwekkend resultaat als bijvoorbeeld The Lonesome Jubilee? Nee, dat niet. De aanzetten zijn er wel, maar het resultaat is toch duidelijk minder. Lisa Germano zorgt weliswaar voor de treffende folkaccenten en de gitaar van Grissom krijgt redelijk veel ruimte, maar beiden moeten zich wel schikken naar het totaalgeluid en dat is jammer genoeg (om commerciële redenen neem ik aan) tamelijk gladgestreken. Met als gevolg dat Lucky Ones niet kan tippen aan het geweldige-pittige Three Days uit 2001. Of zijn doelgroep - college kids - dat ook zal vinden is trouwens nog maar de vraag. Green blijft ver genoeg vandaan van de gladde Nashville sound en presenteert zich als de stoere rocker die het beste van het leven opzuigt. Het zou mij niet verwonderen als het folkrock nummer College (met Grissom die helemaal los komt...) het nieuwe alternatieve volkslied voor jeugdig studerend Texas zal worden. Met bravoure blikt de singer-songwriter terug op zijn jaren in de schoolbanken. De beste jaren van zijn leven, zingt hij in duet met Brad Paisley. Het was er zelfs zo leuk dat hij er twee jaar langer over deed. Het moet gezegd, Green weet het smakelijk te vertellen; "I found my friends, myself and my wife. I learned almost everything that I know, without ever gaining knowledge". Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat de Texaanse songsmid tijdig op zijn beeldspraakkwaliteit vertrouwt en dat dan de automatische piloot het overneemt. En dat vertaalt zich in liedjes die niet echt blijven hangen. Met zoveel kwaliteit in de band had ik toch iets meer verwacht
20 april 2005