Otis Taylor - Double V ****
Otis Taylor mogen we inmiddels wel rekenen tot de bluesveteranen in de wetenschap dat hij reeds ruim 40 jaar geleden zijn eigen groep oprichtte. Zijn debuut ‘Blue Eyed Monster’ kwam echter pas uit in 1995. Otis Taylor werd in 1948 geboren in de bluesstad Chicago, maar verhuisde al vrij gauw naar Denver. Daar werd de jonge Otis ondergedompeld in de blues en jazz. Hij leerde eerst banjo spelen (nog steeds een belangrijk instrument in zijn huidig werk), later volgen gitaar en mondharmonica. In het midden van de jaren ’60 vormde Otis zijn eerste bluesgroep (The Butterscotch Fire Departement Blues Band). De daarop volgende jaren speelt de jonge muzikant in verschillende bands tot hij in ’77 de muziekwereld voor bekeken hield en antiekhandelaar werd. Zijn muzikale mentor Kenny Passarelli (legendarische bassist, o.a. bekend van Elton John) haalde Otis echter over om weer live te gaan spelen en zijn muziek uit te brengen. In korte tijd groeide hij uit tot één van de meest boeiende Amerikaanse bluesmuzikanten. Hij heeft nochtans geen spijt over zijn lange retraite en hij heeft zeker niet het gevoel tijd te hebben verloren. Otis Taylor is rijper dan een kwarteeuw geleden en kan nu betere songs schrijven, vaak met een sociale ondertoon. Hij schrijft liedjes en daarmee basta. Hij wil niet een bepaalde boodschap overbrengen. Een onderwerp dat hij vaak behandelt, is de positie van de zwarten in de Verenigde Staten. Zoals bekend zijn die als slaven vanuit Afrika naar Amerika gebracht en heeft het een paar eeuwen geduurd voordat die slavernij was verdwenen. Hij is geen politicus of historicus, maar je kan er niet onderuit dat hij in zijn songs haarscherp het verleden analyseert en sociale misstanden durft aan te halen. En zelfs als hij meer persoonlijke nummers schrijft, zijn ze gebaseerd op waargebeurde feiten. Het thema op zijn nieuwe cd "Double V" zijn de zwarte vrijheidsbewegingen in Amerika na de Tweede Wereldoorlog, die vochten stemrechten. De muziek is duister, intens en doorleefd. Vaak extreem sober, soms in een enkel akkoord. 'Trance blues' is de noemer. Het werkt buitengewoon effectief. "Double V" is het vijfde album dat Otis Taylor in zeer korte tijd op de markt brengt en waarop de drums opnieuw ontbreken. Hierdoor ontstaat veel ruimte die slechts minimaal ingevuld wordt, met op een aantal nummers een grote rol voor de cello van Ben Sollee. De blues van Taylor wordt door deze kruisbestuiving toegankelijk voor liefhebbers van de betere popmuziek.Taylor wordt daarom wel vergeleken met iemand als Ben Harper. De opnamen klinken fantastisch en Taylor heeft een krachtige, ruw maar soepele stem. Hij weet zijn boodschap in verhaaltjes sterk over te brengen, en de kale, opmerkelijke instrumentaties, met ongebruikelijke instrumenten als de cello's (er zijn er liefst vier!), dragen sterk bij aan de kracht van dit werk.Taylor is volgens mij ook één van de weinige bluesmannen die het aandurft af te wijken van de gebaande paden van de blues. Hoewel "Double V" nog intiemer klinkt als zijn voorganger, weet Taylor wederom simpele grooves te omlijsten met messcherpe onderbouwde korte teksten. Op dit album treedt ook, voor het eerst, dochter Cassie Taylor uit de schaduw van haar vader in de verrukkelijke afsluiter "Buy Myself Some Freedom". Intens gloeiende liedjes zijn "Mandan Woman" en "Mama's Selling Heroin". Hoogtepunten zijn vooral "Reindeer Meat" en het instrumentale "Sounds of Attica". Otis Taylor is volgens sommige critici één van de belangrijkste hedendaagse bluesartiesten, hetgeen ik voluit kan beamen
16 juli 2005