Michelle Shocked - Short sharp shocked (Re-play) (Waardering Muziekwereld) ****
Michelle Shocked is één van de belangrijkste exponenten van een nieuwe lichting sociaal bewogen folkies, die de laatste tijd van zich doet spreken. Haar naam alleen is al een protest tegen onze maatschappij: Me Shell-shocked, begrijp je wel? Ze vestigde haar naam in één klap met The Texas Campfire Tapes, haar vorig jaar verschenen debuutalbum, opgenomen met een walkman zittend in een grasveld nabij een folkfestival en uitgebracht op het onafhankelijke Engelse label Cooking Vinyl. Short Sharp Shocked verschijnt op Phonograms Mercury-label, maar heeft getuige titel en hoes niet aan scherpte en politieke betrokkenheid ingeboet. Michelle werkt op deze plaat samen met de van Dwight Yaokam bekende gitarist/producer Pete Anderson en een keur van ervaren sessiemusici, onder wie vergrijsde Flying Burrito-freaks onmiddellijk de namen opvallen van Al Perkins (dobro) en Byron Berline (mandoline). Tien nummers, waaronder een bewerking van het al eerder op maxi-single verkrijgbare If Love Was A Train en een bonustrack in de vorm van een duet met de punkband Millions Of Dead Cops. Deze elfde track, een wilde versie van het van haar eerste album bekende Fogtown, staat op de hoes noch op de plaat zelf vermeld. Michelle’s invloeden liggen zowel in de blues, de country als de folk, zoals deze plaat duidelijk maakt. Graffiti Limbo klinkt heel bluesy en is opgedragen aan een New Yorkse graffiti-artiest, die net als zijzelf (zie de hoes) het slachtoffer werd van politiegeweld. Hello Hopeville is de country-song met het geluid van een vertrekkende trein in de door Pete Anderson gespeelde gitaarpartij. De beste nummers zijn naar mijn idee het autobiografische Memories Of East Texas en Black Widow, waarin de tijd wordt vergeleken met een grote gemene reuzenspin, wier beet dodelijk is. Anchorage, een brief van een vroegere schoolvriendin is het meest commerciële liedje op de plaat, terwijl The L + N Don’t Stop Here Anymore de enige cover van het album is. Michelle’s versie van deze Jean Richie-song over de ondergang van een mijnwerkersstadje klinkt even ontroerend als overtuigend. Op Short Sharp Shocked wordt een traditie opgepakt, die nodig weer eens opgepakt moest worden. Liedjes, ontleend aan de harde alledaagse werkelijkheid met weinig opsmuk en maximale zeggingskracht gezongen. Woody Guthrie zou heel blij zijn geweest met een dochter als Michelle.
Archief Muziekwereld: 2 september 1988