Liz Phair - Exile in Guyville ****½  (Re-play)

De titel van het cd-debuut van de 26-jarige Liz Phair verwijst zowel naar het magnum opus van de Rolling Stones, ‘Exile On Mainstreet’, als naar de door mannen gedomineerde muziekscene van haar geboorteplaats Chicago. In het binnenhoesje laat ze zich (quasi!) exhibitionistisch fotograferen in ondergoed, als een trashy Madonna. Waarmee we meteen zijn aangeland bij de kern van Liz Phair: en ware rock & roll-feministe, die gewapend met een flinke dosis humor, zelfkennis en een blikkerend mes de valse machowereld meedogenloos aan mootjes snijdt. De priemende opener 6’1’’ is de uitbundige viering van een beëindigde relatie, met een bitterzoete ondertoon. In de daarop volgende 55  minuten volgen nog 17 even primaire als intrigerende songs over gebroken relaties, haat, liefde, Johnny Sunshine’s, ridicule Soap Star Joe’s en frustrerende Fuck And Run’s, waarin ze haar seksuele fantasieën schaamteloos direct verwoordt. Liedjes die meestal zijn opgebouwd rond haar rudimentaire Fender Stratocaster en een zwalkende ritmesectie en stuk voor stuk een onderhuidse spanning uitstralen. Phair bezit de serene folk van Suzanne Vega, de ruwe tegendraadsheid van Sonic Youth’s Kim Gordon en de diepgang van Joni Mitchell. Ze combineert de intieme fijnzinnigheid van een singer/songwriter met de nonchalante ‘wat-kan-‘t-mij-schelen’ houding van een rocker. Zoals bij alle werkelijk goede muziek ontleent het zijn bevrijdende kracht aan tegenstellingen. Haar toon is even opgewonden brutaal als kwetsbaar en haar teksten bevatten evenveel rauwe seks, bekentenisvolle oprechtheid als pure poëzie. Exile In Guyville klinkt als een dagboek, verpakt in levensgevaarlijke scheermesjes. Liz Phair is zelf een wandelend scheermes en heeft het meest belangwekkende debuut van het jaar gemaakt.

25 november 1993