Met
Fashionably Late heeft Linda Thompson een meesterwerk afgeleverd.Van de tien songs zijn er acht van eigen hand - geschreven met ruggesteun van zoon Teddy Thompson. Samen met een song van Lal Waterson en een van zoon Teddy vormen ze een pakkende, rustige soms melancholieke cd. De liedjes handelen over bekende thema's uit de folk: heimwee en verlangen en murderballads (Linda zingt ze graag). De muziek gaat van traditioneel Engels tot Amerikaans getint (zoon Teddy bouwt aan een carrière in New York). Qua sfeer doet dit werk denken aan dat van andere grote Engelse folkzangeressen als June Tabor en Lal Waterson. De stem van Thompson biedt echter meer variatie.Het is te hopen dat haar stem het houdt. Een kleine twintig jaar geleden leed ze aan verkramping van haar stembanden (Hysterical disphonia), waardoor ze haar zangcarrière moest opgeven. In die tijd speelde de scheiding van haar echtgenoot Richard Thompson haar danig parten. Met Richard had ze veel platen gemaakt waaronder het legendarische I Want To See The Bright Lights Tonight. Nu heeft Fashionably Late alles in zich om net zo'n klassieker te worden. Linda zegt dat ze haar stemproblemen nu onder controle heeft. Dat ze ermee heeft leren omgaan. Richard ondersteunt zijn ex in het openingsnummer op elektrische gitaar.
De eerste tonen zijn exact gelijk aan die van een eerder nummer van
Richard: Cold Kisses…
Linda Thompson heeft zich omringd met uitgelezen muzikanten. Vrienden die al stammen vanuit de tijd met Richard, maar ook jongere muzikanten die tegenwoordig bepalend zijn voor de Engelse folk. Het vrijwel voltallige Fairport speelt een rol, maar die is enkel ondersteunend. Van meer betekenis zijn de gastrollen van Van Dyke Parks op accordeon en bassist Danny Thompson. Het bijna walsende Weary Life krijgt extra oud-Engels accent door de inbreng van Philip Pickett op kromhoorn. Pickett maakte ooit deel uit van The Albion Dance Band en The Albion Band. Tegenwoordig is hij director van het wereldberoemde New London Concort. Linda Thompson geeft de jongere garde veel speelruimte. In twee songs is Kate Rusby met haar harmony vocals ronduit bepalend voor het geluid. Het nummer No Telling is weliswaar geschreven door Linda Thompson, maar geproduceerd voor Rusby-begeleider John McCusker en gearrangeerd door een ander Rusby-begeleider: Andy Cutting. Zij nemen ook de cittern en diatonische accordeon voor hun rekening. Twee andere jonge Engelse folkdames die een betekenende rol spelen zijn Kathryn Tickel op Northumbrian small-pipes en Eliza Carthy op viool en met harmony vocals. Verder werken aan de cd onder anderen mee: dochter Kamila Thompson, Martin Carthy, John Doyle en Rufus Wainwright.
Belangrijk is de rol van zoon Teddy Thompson. We zagen hem al eens aan de zijde van pa Richard. Nu lijkt hij een duo met zijn moeder gevormd te hebben. Hij schreef aan bijna alle nummers mee en nam er een helemaal alleen voor zijn rekening. Hij begeleidt voortreffelijk op acoustische gitaar en is gezegend met een aardige stem. Een enkele keer - in Lal Watersons Yvonne Ah Darling, hier verbasterd tot Evona Darling - neemt hij daarmee de leadvocals deels voor zijn rekening. Binnenkort vertrekt Linda Thompson naar de Verenigde Staten voor een tournee van drie weken. 10 Novemeber treedt ze op in Londen. Wat er daarna gebeurt weet ze nog niet, maar een toernee door Europa ligt voor de hand.