Lais - Douce victime *****  

Engelenzang of sirenenzang? De meerstemmige samenzang van het Vlaamse vrouwentrio Laïs verleidt hoe dan ook luisteraars overal ter wereld. Na Dorothea duurde het bijna vijf jaar voor de zangeressen Jorunn Bauweraerts, Annelies Brosens en Nathalie Delcroix hun derde album uitbrachten.

Het had nogal wat voeten in de aarde: vier jaar, één cd in de vuilnisbak en één tussendoortje 'A La Capella', die de leemte moest vullen, waren nodig vooraleer Laïs klaar was voor Douce Victime. En toch lijkt er op het eerste gezicht niet zoveel veranderd. Wie echter meer geconcentreerd luistert, hoort een groep die rijper is geworden. Vóór de release van het derde full album hoorde ik allerhande grote namen vermeld worden als producer. Het werd uiteindelijk de Vlaams superproducer Wouter Van Belle. Een uitstekende keuze, wat wordt bevestigd op alle nummers van Douce Victime. Het album begint ijzersterk met "Marie Madeleine". Na de schelle stemmen komt plots een pompende bas op de proppen die het nummer vooruit stuwt en zelfs een voorzichtige drum. Not done in folkkringen naar het schijnt, maar dat zal dames worst wezen. Dat wereldje zijn ze al lang ontstegen: dit is wereldmuziek van wereldklasse, geen kneuterige Vlaamsche Folk die in de eigen navel pulkt. "Rinaldo" vervolmaakt de perfecte openingspunch. Het Oosterse arrangement, de opzwepende strijkers, de in elkaar klauwende stemmen: … dit behoort tot het beste dat Laïs ooit op plaat zette. Het wekt hooggespannen verwachtingen voor 'Douce Victime' dat nog maar nauwelijks is begonnen. En die verwachtingen komen volledig uit. Vanaf dan switcht Douce Victime tussen pure wereldmuziek als "Jasio U Pana" en "Al Béole", opmerkelijke uitvoeringen van "Marieke" van Jacques Brel en "Opzij" van Herman van Veen en oude liedteksten als "De 3 Maagdekens". Op zich bekend terrein voor de dames, maar op het gebied van arrangementen is één en ander in een heel verrassend nieuw jasje gestoken. Een enkel nummer mag weleens meer sfeer leveren in plaats van song, zoals het aan- en afzwellende "Wanhoop van een wees" bewijst. Het album schiet veel richtingen uit, of eerder: de plaat kent na die twee openingsnummers nergens nog eenheid. Dit zal misschien niet iedere luisteraar aanspreken, maar voor mij is die afwisseling top!

Douce Victime is een schitterende cd geworden. Zo eentje waar je bij elk nummer in extase raakt. Ik ben zeer benieuwd naar hun volgende stap, die hopelijk niet opnieuw 5 jaar op zich laat wachten.

11 juli 2004

Tracks en Credits