Kristin Hersh - Hips and makers **** (Re-play)
De eerste solo-cd van Kristin Hersh, die bekendheid kreeg als zangeres en creatieve spil van de Throwing Muses, komt tot ons in een fraai uitgevoerd klaphoesje, compleet met kunstkaarten, en bevat hoofdzakelijk akoestisch ingekleurde luisterpop met een hoog Nick Drake-gehalte. Daarmee doel ik niet alleen op de sfeervolle toepassing van de combinatie cello-gitaar, maar vooral ook op haar introspectieve, psychologiserende teksten, waar een mens niet vrolijker van wordt. Het op single verschenen duet met Michael Stipe, Your Ghost, is het fraaie openingsnummer dat de toon zet voor een reeks wonderlijke luisterliedjes, waarvan Teeth (‘All girls cry / Like I said, I don’t know why’), Houdini Blues en Velvet Days de hoogtepunten zijn. Net als bij de Muses gaat Miss Hersh ook hier haar persoonlijke demonen te lijf, wat met name in The Letter tot huiveringwekkende momenten leidt. Het album is erg mooi opgenomen, met dank aan Lenny Kaye (ex-Patti Smith) en Hersh zingt voor haar doen vrij beheerst. Dat maakt de songs echter nog beklemmender. Het is geen gemakkelijke kost en als zij dingen zingt als ‘when I kiss the angel I have a taste of me and my charms’ weet ik niet of ik moet lachen of huilen. Maar alles is beter dan de cynische lopende bandmuziek of het oppervlakkig gezoem van eendagsvliegen die je de hele dag hoort. Ze sluit rustig af met een oude folksong (Cuckoo), gevolgd door de titelsong, waarin de verzoening tot stand komt. ‘Finally, it’s alright’. Wie zich waagt in de wereld van Kristin Hersh moet sterke zenuwen hebben, maar wie niet waagt…
29 januari 1994