Kristen Vigard - Kristen Vigard ***** (Re-play)
Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Het titelloze debuut van Kristen Vigard is een klapper van jewelste. Ondanks haar jonge leeftijd (26 jaar) mag deze singer-songwriter al terugkijken op een mooie staat van dienst. Als ‘kid’ reisde zij rond in Zuid-Oost Azië, ze trad op als teenager in enkele Amerikaanse soap-opera’s, ze zong reeds in Broadway-musicals, maar ook in de Parijse metro konden de haastige voorbijgangers hun losse francs kwijt in haar gitaarkoffer. Van deze dame kun je dus stellen: she’s been around the world’. Het afgelopen jaar (lees 1989) konden we Kristen Vigard aantreffen in de bruisende muziekscene van Los Angeles. Een scene die hier in Nederland vooral school maakte door groepen als The Red Hot Chili Peppers en Fishbone. Met de ‘Peppers’ toerde Vigard overigens het afgelopen jaar nog door Europa als backing vocal. Maar dan nu haar debuut voor het Private Music label. Een verademing! Kristen Vigard kan namelijk zingen. En hoe! Zeker bij een debuut ontkom ik er niet aan vergelijkingen te maken. Als ik dan namen noem als Joni Mitchell en Bonnie Raitt begrijpen jullie dat Vigard populaire neuzelaars als bijvoorbeeld Tanita Tikaram met straatlengten achter zich laat. Je merkt in al haar songs dat Vigard een gelouterd muzikante is. Schier moeiteloos stuurt ze haar schitterende stem door de verschillende stijlen en stemmingen op deze cd, die opent met een sfeervolle intro op een thema van Eric Satie. Zoekend naar hoogtepunten ben ik geneigd alle nummers de revue te laten passeren. Absolute uitschieters zijn de swingende Leon Russell-cover ‘Out In The Woods’ en de akoestische songs ‘Slave To My Emotions’ en ‘My Old Ways’. Met name voor deze laatste nummers moet ook elke liefhebber van audiofiele muziek deze cd in huis hebben. Perfect referentie- dan wel demonstratiemateriaal voor audiofiele geluidsapparatuur. Het debuut van Kristen Vigard zal zeer hoog eindigen op mijn persoonlijk lijstje van muziektoppers van 1990! (eindigde inderdaad als nummer 1). Het is de perfecte popplaat.
Deze recensie is oorspronkelijk door mij geschreven in september 1990 en onlangs enigszins aangepast.
Helaas verscheen er nimmer een volwaardige opvolger van dit album.
5 september 1990