Wat Cuby voor de blues betekend heeft in Nederland, geldt bij Roy voor de americana. Genre niet van echt te onderscheiden, voor de duidelijkheid. De blues uit deze titel schijnt naar een gemoedstoestand te verwijzen, niet zozeer naar de muziek, al bevatten de teksten soms natuurlijk de nodige mood indigo. Jan Willem’s vorige, 'Keep It Coming', kreeg van mij 5 sterren, dus de lat ligt hoog en ik kan nu alvast verklappen dat ik bij mijzelf in conclaaf ben gegaan om de sterrentoekenning eenmalig uit te breiden naar zes. Voor het geval dát. En laat dat nu het geval zijn! Zo zou 'Straight Back To You', de eerste goedgekozen single, voor een ongeoefend oor makkelijk te verwarren zijn met een onbekende Bob Seeger. Een snelle blik op de tracklisting doet de titels 'No Expectations' (vrijwel akoustisch, met JW op gitaar en Chuck Leavell(!) op piano) en 'Better Days' opvallen, en: inderdaad. JW geeft dus eindelijk toe aan de Springsteen vergelijking. Nu John Hiatt nog, wiens timbre hij toch altijd zeer dicht benadert. Het rockende randje dat 'Keep It Coming' sierde is weer wat afgevlakt, en veroorzaker JB Meyers is aan de kant geschoven voor Gabriël Peeters en Kees Spruit. Oude getrouwe Roel Spanjers bewerkt de toetsen als Chuck Leavell (Allman Brothers, Stones) dat niét doet of omgedraaid en Carrie Rodriquez (bekend van 2 albums met Chip Taylor) voegt hier en daar een strijkje toe. Het lijkt erop dat dit ‘m dan zo ongeveer is, Jan Willem! Of heb je soms een nog beter album in petto? Dit album is in ieder geval voorlopig niet weg te slaan uit de cd-lade van mijn NAD!