Julia Fordham - Julia Fordham ****½ (Replay)
In de sector componerende en zingende dames verschijnt op dit ogenblik de ene aanrader na de andere. Na Tracy Chapman, Toni Childs en Melissa Etheridge verrast ook Julia Fordham met een uitgelezen en volwassen debuut. Deze Woman of the 80’s (I’m a woman of the 80’s / I’m fit and strong / There ain’t no situation where I don’t belong) komt uit Engeland, maar gezien het gebodene op dit debuut had haar thuisland net zo goed Amerika kunnen zijn. De huid van Julia Fordham is zo blank als karnemelk, maar gezien haar dictie en frasering moet ze vroeger heel veel naar zwarte zangeressen hebben geluisterd, terwijl ze op grond van haar complexe jazzvocalen ook een warm plaatsje in haar hart moet hebben voor Joni Mitchell. Pop en rock ontbreken niet, maar zwarte muzieksoorten voeren de boventoon in de doorwrochte composities van Fordham. Zij klinken verrassend authentiek. Overigens kent bijna iedere song een andersoortige instrumentatie, die steeds perfect aansluit bij het karakter en de sfeer in de compositie. Toch vormen de tien nummers een afgerond geheel met de intense vocale voordracht en de dito teksten van Fordham als een rode draad. Aangevuld met een dosis nuchterheid vormt de lyriek van Fordham een perfecte balans van rationaliteit en emotionaliteit. Zo deelt ze in Happy Ever After een subtiele sneer uit naar de situatie in Zuid-Afrika en gaat The Comfort Of Strangers over de audiovisuele overkill waaronder de hedendaagse mens gebukt gaat. Voor het overige teksten over vooral weerbarstige liefdesrelaties. Het debuut Julia Fordham horen is je op stel en sprong gewonnen geven voor het werk van deze Engelse componiste en zangeres. Het klinkt in ieder opzicht zoals Carmel altijd voor ogen moet hebben gestaan maar nooit heeft weten te realiseren.
15 augustus 1988