Jolie Holland - Escondida ****½  

Escondida is eigenlijk de eerste echte studioplaat van Jolie Holland. Vorig jaar verscheen het alom bejubelde Catalpa, maar deze plaat bevatte louter ruwe demo’s die nooit voor uitgave waren bedoeld. Dat schijfje heb ik overigens nooit te pakken gekregen. Escondida maakt veel indruk. Het album telt tien gloednieuwe songs van eigen hand en verder twee traditionals. De plaat opent met Sacha: een kalm droevig liefdesliedje met een lichte swing en een eenzaam klinkende trompet, waarin de geest van Billie Holiday rondwaart. Verderop komen we Old Fashion Morphine tegen. Deze song roept visioenen op van nachtelijke taferelen in de straten van een grote stad – een sfeer die het vroege werk van Tom Waits zo kenmerkte. In Mad Tom Of Bedlam zingt Jolie Holland a capella, slechts opgejaagd door straf spel op drums. Ook hierin klinkt de invloed van labelgenoot Tom Waits onmiskenbaar door. Poor Girl is een eenvoudige akoestische blues, die de zangeres met haar breekbare stem en atypische stembuigingen ver boven de middelmaat uittilt. Dat Holland zich niet alleen inlaat met van origine zwarte muziekstijlen laat zij horen in Goodbye California. Dit is een uptempo countrysong waarin de vrolijke zang en melodie bedrieglijk contrasteren met de zwartgallige woorden. De plaat wordt besloten met een onvervalste hillbillysong (Faded Coat Of Blue). Met welke muziekstijl de zangeres ook flirt, op elke song drukt zij haar eigen unieke stempel en gaat zij alle clichés uit de weg. Jolie Holland smeedt songs waarvan er geen twaalf in een dozijn gaan! Escondida is een zeldzaam rijke plaat waarop Holland de muzikale tradities van haar land in ere houdt en een plaats in deze tijd geeft.

5 juni 2004