Joan Osborne - Pretty little stranger (Waardering Muziekwereld) ***½
What if God was one of us? Dan zou ie zich nu waarschijnlijk net als ons zitten afvragen, waarom de maakster van het onsterfelijke liedje waaraan we die vraag ontleenden zich voor haar prestigieus opgevatte nieuwe plaat niet volledig heeft beperkt tot Americana. Op dat door Steve Buckingham geproduceerde schijfje hinkt Joan Osborne immers net iets teveel op twee gedachten om van een volledig geslaagd project te kunnen spreken. Enerzijds lonkt ze met tal van (folk)popdeuntjes nog nadrukkelijk naar de hitlijsten, anderzijds vergast ze ons ook op een aantal echte Americana beauties. Het mee door de twangy gitaar van Steve Gibson gedragen titelnummer “Pretty Little Stranger” is er bijvoorbeeld zo eentje. Dat nummer deed ons meteen sterk denken aan het werk van iemand als Rodney Crowell. Ook heel mooi, de soulvolle sleper “Brokedown Palace”. Voor die Garcia & Hunter-cover blijkt Allison Moorer zo ongeveer de ideale referentie. Met “Holy Waters”, waarin Alison Krauss en Tania Hancheroff tekenen voor erg fraai harmonieerwerk, belandt Osborne vervolgens dan weer in het vaarwater van dames als Patty Griffin en Patty Loveless. En over Patty Griffin gesproken, haar “What You Are” is één van de absolute hoogtepunten van “Pretty Little Stranger”. Samen met “Please Don’t Tell Me How The Story Ends” van Kris Kristofferson en het door Osborne samen met Gary Nicholson gepende “Dead Roses” dan. Het eerste is een prima staaltje ingetogen country van het niveau van een Emmylou Harris, het tweede een volop van z’n blues feel profiterende oorwurm, die mede dankzij de Wurlitzer- en B3-bijdragen van Reese Wynans en een streepje slide van Sonny Landreth strandt in de buurt van het recentere werk van de grote Bonnie Raitt. Als Osborne dat niveau een hele plaat lang had kunnen aanhouden, dan zouden we “Pretty Little Stranger” meteen tot moordplaat hebben gebombardeerd. Maar dat is helaas dus niet het geval. Wat evenwel niet wegneemt, dat je hier mits wat voorprogrammeerwerk een aardige kluif aan overhoudt. Ook dingen als de knappe trage “’Til I Get It Right” en het met Rodney Crowell gebrachte “When The Blue Hour Comes” zijn immers verre van kwaad. En af klinkt wat Osborne hier doet ook al allemaal.
Bron: www.ctrlaltcountry.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 1 december 2006