Jenn Grant - Orchestra for the moon (Waardering Muziekwereld) ****
Ik heb het nog niet opgeschreven of ik heb al spijt van de denigrerende term ‘damespop’: alsof het gaat om een wormvormig aanhangsel dat niet serieus te nemen valt. Ik wentel mij in het stof tegenover het andere geslacht, want in het geval van Jenn Grant is iedere vorm van neerbuigendheid misplaatst. Grant is een jonge, veelbelovende singer-songwriter uit het Canadese Halifax die na een eerder EP-tje met Orchestra For The Moon een uiterst solide albumdebuut aflevert. Door optredens met Feist en Josh Ritter heeft ze lokaal al de nodige vrienden gemaakt, waaronder een paar beroemde: Ron Sexsmith werkte mee aan de plaat (ik meen zijn stem te herkennen in het fraaie In A Brown House). Grant is geen grootse zangeres, maar ze kent haar beperkingen en wendt ze aan in haar voordeel: met haar aparte frasering en haar schalkse ooh ah’s en do be do’s verleidt ze de luisteraar als het mooie meisje van hiernaast. Haar grootste troef zijn haar volstrekt pretentieloze maar bijzonder pakkende songs, die laveren tussen lichtvoetigheid en melancholie en dagenlang in je hoofd blijven rondspoken. Hun impact wordt alleen maar groter doordat Jenn en haar band eenzelfde ongedwongen spelplezier uitstralen als Norah Jones op haar beste momenten. O ja, en haar platenmaatschappij is genoemd naar een van mijn favoriete albums aller tijden. Goed volk dus. MATTHIJS LINNEMANN
Bron: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 5 augustus 2007