James Hunter - People gonna talk (Waardering Muziekwereld) ****½
"James is one of the best voices, and best kept secrets, in British R&B and soul. Check him out", zo luidt de aanbeveling van niemand minder dan Van ‘The Man’ Morrison zelf. Er zijn minder gezaghebbende referenties denkbaar! De zanger/gitarist uit Engeland vergaarde rond 1990 enige roem door een tijdje deel uit te maken van de band van Van Morrison. Hier ontpopte hij zich als de blanke Ray Charles. People Gonna Talk, zijn derde plaat inmiddels, biedt veertien zelfgeschreven songs – blue-eyed soul pur sang. Strak gitaarspel en energiek getoeter op de sax bepalen het frisse geluid van de muziek. De meeste songs voltrekken zich in een strak en energiek tempo, in een enkele neemt de gedreven zanger gas terug zoals in de stemmige ballad Mollena. Soms doet James Hunter nog aan Brother Ray denken (Riot In My Heart), maar andere nummers laten horen dat de zanger aan veelzijdigheid heeft gewonnen. De titelsong wordt gedragen door een aangename ska-shuffle en ook andere nummers hebben die typische twist – hét handelsmerk van de zanger. Zonder schroom borduurt James Hunter op deze plaat voort op de klassieke R&B uit de late jaren vijftig en vroege jaren zestig, maar gedateerd klinkt de muziek geenszins en dat is een grote verdienste. Het wordt tijd dat Nederland deze superbe zanger gaat ontdekken!
Recensent : Dick Tersteeg
Verschenen in
Plato Mania nr: 213
Datum recensie: 23-2-2006
Plato Mania Waardering: ****
Gepubliceerd op Muziekwereld: 14 mei 2006