Ian Moore - Luminaria ****
Moore kende ik alleen als heavy gitarist in Vaughan-stijl. Hij heeft het roer omgegooid en is op de singer-songwriter toer gegaan. Op deze cd klinkt hij niet echt als zodanig, maar gaan zijn aspiraties meer richting pop, hier en daar zwaar leunend op The Beatles en mede door Ians stembereik doet het ook sterk denken aan het werk van wijlen Tim Buckley. Maar het blijft een intrigerend schijfje, hoewel de geluidsvervormingen en het gebruik van elektronica wat gedateerd aandoet (Sgt. Pepper en Smiley Smile), maar retro is in. Er staan enkele bijzondere werkjes op; New Day begint heel goed, een beetje in Lou Reed stijl, maar helaas neemt de pathetiek in Ians vocals daarna de overhand en is het vlees noch vis. Dat geldt voor meerdere nummers, zolang de instrumentatie beperkt blijft, klinkt het allemaal o.k., maar als alles wordt dichtgetimmerd met elektronica en geluidseffecten is de spanningsboog weg. Toch heb ik mijn eerste mening over deze cd herzien, wat min of meer te danken is aan het feit dat ik hem reeds 7x afspeelde. De zweverigheid die ik in eerste instantie beluisterde in sommige nummers is verdwenen en nu is er sprake van prima ballads. De productie is bewonderenswaardig, het klinkt hier en daar alsof Brian Wilson een handje heeft toegestoken. Nu ben ik een groot bewonderaar van Wilson, dus het kon twee kanten op met deze cd, of door het ijs zakken of knap gedaan. Het wordt het laatste, hetgeen niet het minst te danken is aan de vocale kwaliteiten van Ian Moore. Zo klinkt Ordinary People als Tim Buckley sings The Kinks. Bastard is een lekker up-tempo nummer, heel strijdbaar, met een smaakvolle accordeonbegeleiding, en zo staan er nog meer goede nummers op deze cd. Het is goed dat Ian is teruggekeerd van de heilloze bluesrock, dat was net zo interessant als kijken naar het glas van de wasmachine. Met de muziek die hij maakt op deze cd is hij toch veel interessanter bezig. Dit is echt het beluisteren waard in deze tijd van eenheidsworst.
28 november 2004