Eric Athey - Open house
****
Rond Lancaster, Pennsylvania vinden we nog steeds de gemeenschappen van Amish en Mennonites, die om religieuze redenen alle moderne uitvindingen, zoals bijvoorbeeld elektriciteit, afwijzen. Ze zullen Eric Athey nooit gehoord hebben, hoewel hij al meer dan twintig jaar zijn zelfgeschreven songs speelt in lokale bars en clubs. Augustus 2003 nam hij eindelijk zijn debuut op, "Open House" is een rootsrock-album met veel goed gespeelde, makkelijk in het gehoor liggende melodietjes. Eric noemt zelf andere invloeden, maar mij doet dit nog 't meest denken aan de muziek van Bob Seger en Jimmy LaFave. Het thema is een niet zo soepel lopende relatie en de opbouw van deze cd is erg goed, de spanning blijft erin. Een stevige start, gas terug bij de derde track, woede smeult onder de oppervlakte. Horen we bij "In Another World" niet de engelachtige backing-vocal van Kimberly Sherwood-Caso, de rechterhand van Johnny Dowd? "Devil In This House" klinkt dreigend met die fiddle-solo's en is de opbouw naar instrumental met soundscape "Vacant" en het opnieuw rockende "Poison", waarna een aantal voornamelijk akoestische, observerende songs volgen. Culminerend in de hidden track, die lijkt op een klassiek folk liedje, na de fade-out begrijp je waarom dat verwaarloosde Victoriaanse huis (met geesten?) op de cover staat. Het is vaker gedaan, zo’n conceptalbum over een liefde, het bijzondere is hier dat elke song een andere stemming weergeeft en bijpassend gearrangeerd werd. Eric is schaamteloos eerlijk over zijn gevoelens en weet ze zelfverzekerd onder woorden te brengen. Hij is boos, gemeen, eenzaam, wanhopig, eigenwijs, optimistisch... Eén ding moet me wel van het hart: ik zou ook 'n tikkie tureluurs worden van een man die de relatie zo tot in details wil ontleden!
14 augustus 2004
Terug naar Hoofdindex