Dulcie Taylor - Mirrors and windows ***½ (CD Baby)
“Mirrors And Windows” is na haar al in 2002 verschenen en toen vrij lovend onthaalde debuut “Diamond & Glass” het tweede album van Dulcie Taylor. Die plaat leverde haar indertijd meteen een Wammie (Washington Area Music Award) op. En bovendien mag ze sedertdien ook al een beetje zelfvoldaan terugblikken op een finaleplaats in de gerenommeerde Chris Austin-liedjeswedstrijd op het jaarlijkse Merlefest in Wilkesboro, NC en op het feit dat ze de bühne al mocht delen met zulke kleppers als Steve Forbert, Guy Clark, John Gorka en Richard Shindell. Dus genoeg gunstige voortekenen om deze opvolger met meer dan zomaar gemiddelde belangstelling tegemoet te zien. En Taylor stelt ook bepaald niet teleur. In het gezelschap van een select kransje topmuzikanten als John Landau (akoestische gitaar), Duke Levine (Mary Chapin Carpenter Band / gitaren en lap steel), Richard Gates (Suzanne Vega, Richard Thompson, Patty Larkin / bas), Lorne Entress (Susan Tedeschi / drums en percussie) en Michael Bellar (Art Garfunkel / Hammond B3) tekent ze met haar aangenaam soepele stem en haar aan het leven van alledag ontleende liedjes als voornaamste troeven voor een imposant rootsalbum, waarop variatie bepaald geen loos begrip is. Zo blijkt het openende “Blackberry Winter” een aantrekkelijk, op de klassieke Byrds-gitaarleest geschoeid rootspopliedje, is “Maybe” een bijzonder soulvol zowel een weinig aan Tracy Chapman als aan het introvertere werk van pakweg Cyndi Lauper herinnerend folky stukje, hebben “Seaboard Train” en “Woman I Used To Be” respectievelijk rock & roll en blues in de genen, is “Ice Melts” hemelse Emmylou-stijl country en zijn “Out Of My Blood”, “Miracle” en “Other Side Of The Bed” (licht country getinte) popliedjes van het kaliber, waarin Mary Chapin Carpenter de laatste jaren ook wel lijkt te grossieren. De absolute topper van het album is evenwel de akoestische afsluiter “Love Like Yours & Mine”. Daarin bezingt Dulcie Taylor op aangrijpende en bijzonder dankbare wijze de liefde van haar leven. Een mooier slotakkoord had dit prima album zich nauwelijks kunnen wensen.
8 november 2004