Devendra Banhart - Smokey rolls down thunder canyon (Waardering Muziekwereld) ****½
‘I’m high and I’m happy and I’m free / I got my whole heart laid out right in front of me.’ De bijna gefluisterde openingsregels van Seahorse, niet alleen de langste (acht minuten) maar ook meest indrukwekkende song op het vijfde album van freefolkgoeroe Devendra Banhart, klinken bijna als een verantwoording voor zijn oeuvre. ‘I wanna be a little seahorse,’ zingt hij even verderop, als het nummer – inmiddels in walsgedaante – voorzichtig lijkt op te schuiven richting Golden Brown van The Stranglers. Vrij van wensen en verwachtingen wil Banhart zijn, zo horen we, vrij van verplichtingen en materieel bezit. Free floating. Malle hippie. Vermoedelijk zou hij ‘t liefst zien dat wij, zijn toehoorders, met dezelfde open geest en naïeve ontvankelijkheid naar zijn muziek luisteren. Nu is die mindset misschien ook wel de enig juiste bij het uitzitten van alwéér zo’n lijvige (zestien songs), tijdrovende (70 minuten) en vooral alle kanten opvliegende Banhart-plaat zonder al te veel merkbare samenhang in het materiaal. Er zijn uiteraard folky, al dan niet Spaanstalige ballads op piano of gitaar (véél zelfs), maar er is ook feestelijke latin (Samba Vexillographica, Carmencita), reggae (The Other Woman), zalvende gospel (Saved), een klef liefdesliedje dat klinkt als een Elvis-pastiche (Shabop Shalom), seventiesrock (Tonada Yanomaminista) en een krachttoer als het genoemde Seahorse, dat – omgeven door dwarsfluiten, Doors-sferen en westcoast-accenten – onmiskenbaar de allure heeft van een sleutelsong in Banharts liedboek. Verder zijn er natuurlijk tal van muzikale gasten. Banharts inmiddels bejaarde heldin Vashti Bunyan duikt weer op, evenals leden van Vetiver en de broer (!) van Joanna Newsom, maar ook onverwacht volk als acteur Gael García Bernal (bekend van Amores Perros, Y Tu Mamá También, The Motorcycle Diaries en Babel), Black Crowes-zanger Chris Robinson en Strokes-gitarist Nick Valensi. Allemaal nauwelijks hoorbaar overigens, maar toch. De geluiden zijn vrij, dus de deur staat open. U merkt, we draaien wat om de hete brij – lees: een definitief waardeoordeel – heen, maar ook dat heeft een reden. Want Smokey Rolls Down Thunder Canyon laat zich in al z’n onderhoudende veelkleurigheid (of moeten we zeggen: vrijblijvendheid?) bepaald niet gemakkelijk vangen: alles klinkt even fraai, welgemeend en aangenaam (en eigenlijk nauwelijks nog verknipt of freaky), maar waarachtig kippenvel blijft uit en ook het gebiologeerd toehoren beperkt zich tot die acht minuten van Seahorse en, nou vooruit, de momenten waarop een ‘klein’ liedje als Bad Girl of het weelderig gearrangeerde Seaside onder de huid kruipen. Al blijft ook die ene repeterende regel in slotstuk My Dearest Friend (‘I’m gonna die of loneliness’) natuurlijk hardnekkig door het hoofd spoken. Misschien leidt ultieme vrijheid uiteindelijk tot eenzaamheid, denk je nog. En eenzaamheid tot waanzin. En ineens weet je ‘t. Banharts beste werk staat niet op deze plaat. Dat moet nog komen. ERIK VAN DEN BERG
Bron: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 17 november 2007