Chris Rea - Auberge ****˝ (Re-play)
Chris Rea begon pas op zijn 22e met het maken van muziek, een leeftijd waarop menig popartiest al is overleden. Hij wilde aanvankelijk journalist worden, maar besloot – geďnspireerd door Joe Walsh en Ry Cooder – alsnog een gitaar aan te schaffen. Rea heeft een Italiaanse vader die zichzelf als een miskende Napolitaanse heldentenor ziet. Hij begrijpt er dan ook volgens Chris niks van dat mensen platen kopen van iemand met zo’n hese, gebroken rotstem als die van zijn zoon. De doorleefde vocalen geven zijn muziek echter juist dat beetje extra dat alle toppers kenmerkt. Zijn gitaarspel is in de loop der jaren steeds beter geworden en vooral wat hij op slide-gitaar doet is schiiterend. Hij speelt bluesy, maar ook veel melodieuzer dan de oude blues-knakker. Rea scoorde direct met de van zijn debuutalbum getrokken ‘Fool If You Think’s It’s Over’. Daarna wilde het maar niet vlotten met zijn carričre en hij kreeg zelfs moeilijkheden met zijn platenfirma. Ze gaven hem een minimaal budget en ze hoopten dat hij af zou haken. Op zijn vierde plaat ‘Watersign’ staan dan ook een soort demo’s, waarop hij zelf alles speelt. Vreemd genoeg brak hij met die cd en de single ‘I Can Hear Your Heartbeat’ door. Daarna ging het alleen maar bergopwaarts. Sinds ‘On The Beach’ uit 1986 is Rea een superstar die stadions vult, en dat met vrij introverte muziek. ‘Auberge’ is zijn twaalfde plaat en stilistisch hetzelfde als zijn vorige drie cd’s, ook al maakt hij meer gebruik van strijkers dan ooit. Dat betekent ook dat er sprake is van hetzelfde hoge niveau. De plaat is werom geproduceerd door John Kelly en ook oldtimer Max Middleton is van de partij. ‘Auberge’ is wel veel optimistischer en ook romantischer van karakter dan zijn voorganger. Een titel als ‘The Road To Hell’ zegt genoeg. Op ‘Auberge’ staan nummers als ‘Gone Fishing’ ‘Heaven’, ‘Sing A Song Of Love For Me’ en Looking For The Summer’. Hij ziet blijkbaar het zonnetje weer schijnen en heft daardoor gekozen voor de knusse sfeer van een ouderwetse herberg. Een aanrader voor degenen die vinden dat ze te lang moeten wachten op een nieuwe van Dire Straits.
6 mei 1991